Na 37 sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 2013 r. ogłoszono listę rocznic obchodzonych pod auspicjami UNESCO w latach 2014-2015. Znalazło się na niej 5 polskich rocznic:
100. rocznica urodzin Andrzeja Panufnika obchodzona w 2014 r.
200. rocznica urodzin Oskara Kolberga obchodzona w 2014 r.
100. rocznica urodzin Tadeusz Kantora obchodzona w 2015 r.
200. rocznica śmierci Jana Nepomucena Potockiego obchodzona w 2015 r.
250. rocznica urodzin Michała Kleofasa Ogińskiego obchodzona w 2015 r., jako wspólna rocznica Polski, Litwy i Białorusi.
Lista rocznic uchwalana jest co dwa lata na Konferencji Generalnej UNESCO na podstawie zgłoszeń komitetów narodowych państw członkowskich. Zgodnie z obowiązującymi kryteriami rocznice powinny być „okrągłe”: pięćdziesiąte, setne lub ich wielokrotności i dotyczyć mają wybitnych osobistości lub wydarzeń historycznych o niepodważalnym znaczeniu światowym lub co najmniej regionalnym. Na tej prestiżowej międzynarodowej liście umieszczane są wydarzenia historyczne oraz wyjątkowe osobistości, których bezdyskusyjny dorobek związany jest z misją UNESCO, a zwłaszcza z upowszechnianymi przez Organizację ideami dialogu kultur i zrozumienia międzynarodowego.
W ostatnich latach pod auspicjami UNESCO obchodzone były m.in. 200. rocznica urodzin Fryderyka Chopina (2010), 150 rocznica urodzin I.J. Paderewskiego (2010), 100 rocznica urodzin Czesława Miłosza (2011), 100. rocznica śmierci Bolesława Prusa (2012), 100. rocznica urodzin Witolda Lutosławskiego (2013).
Więcej na temat rocznic pod auspicjami UNESCO: http://www.unesco.org/new/en/unesco/events/prizes-and-celebrations/celebrations/anniversaries-celebrated-by-member-states/
Andrzej Panufnik (1914-1991), kompozytor i dyrygent. Studiował w Warszawie, w Wiedniu i w Paryżu. W okupowanej Warszawie razem ze swoim przyjacielem, kompozytorem Witoldem Lutosławskim stworzył duet fortepianowy, grając w kawiarniach stolicy. Po wojnie Panufnik był dyrygentem Orkiestry Filharmonii Krakowskiej, następnie Filharmonii Warszawskiej, w 1950 roku został wybrany do Międzynarodowej Rady Muzycznej UNESCO. Mimo ich pełnił wiele oficjalnych funkcji, jego muzyka była cenzurowana i krytykowana, swoje dzieła mógł prezentować tylko za granicą. Przytłoczony przez autorytarny system PRL, Panufnik wyemigrował w 1954 r. do Wielkiej Brytanii, gdzie spędził resztę życia. W swojej twórczości stale powracał do tematów związanych z ojczyzną. W 1990 roku otrzymał nagrodę polskiego MSZ za zasługi dla kultury polskiej, a rok później królowa Elżbieta II przyznała mu tytuł szlachecki.
Oskar Kolberg (1814-1890), kompozytor i folklorysta o najbogatszym dorobku w dziewiętnastowiecznej Europie. Utrwalił, w wydanych za życia 33 tomach monografii regionalnych, wierny obraz polskiej sztuki i kultury ludowej. Zapisy muzyki i tekstów folkloru, ukazane w kontekście życia i kultury wspólnot lokalnych, do dziś wykorzystywane są przez kompozytorów, nauczycieli muzyki, muzyków folkowych, zespoły amatorskie, wreszcie przez badaczy i wszystkich pragnących poznać kulturę wsi polskiej XIX wieku.
Tadeusz Kantor (1915-1990), reżyser, twórca happeningów, malarz, scenograf, pisarz, teoretyk sztuki, aktor we własnych przedstawieniach, wykładowca krakowskiej ASP. Biografię twórczą Kantor rozpoczął jako malarz, jednak już w czasie wojny organizował w Krakowie konspiracyjne przedstawienia teatralne. W 1955 r. stworzył teatr Cricot 2, który zyskał światową sławę. W 1975 r. przygotował spektakl “Umarła klasa” będący manifestacją jego idei “Teatru Śmierci”. Od tego czasu teatr Kantora oraz cała jego twórczość zostały uznane za fenomen, a kolejne spektakle odbywały światowe tournee. W tym okresie nazywany bywał “najbardziej światowym z polskich artystów i najbardziej polskim z artystów światowych”. Jego twórczość i biografia do dziś stanowią niezwykle istotny punkt odniesienia współczesnego teatru i sztuki oraz źródło inspiracji kolejnych artystów na całym świecie.
Jan Nepomucen Potocki (1761- 1815), polski pisarz tworzący w języku francuskim, autor "Rękopisu znalezionego w Saragossie". Potocki to pierwszy polski archeolog, badacz starożytności słowiańskich. Erudyta zafascynowany nowymi koncepcjami naukowymi, wolnomyśliciel i fantasta, światły umysł wykraczającym poza ramy epoki. Odbył liczne podróże: do Turcji i Egiptu (1784), Holandii (1787), Hiszpanii i Maroka (1791), Dolnej Saksonii (1794) i na Kaukaz (1797-1798). Służył w armii austriackiej, walczył z berberyjskimi piratami na Morzu Śródziemnym. Przygody dokumentował w relacjach - niektóre tłumaczył na polski Julian Ursyn Niemcewicz. Był jednym z pierwszych badaczy historii i archeologii Słowiańszczyzny, swoje odkrycia zawarł w tomach "Recherches sur la Sarmatie" (1789-1792) i w "Histoire primitive"." Po powrocie do Polski został posłem na Sejm Czteroletni - działaczem obozu reform.
Michał Kleofas Ogiński (1765-1833), polski kompozytor i teoretyk muzyki, pamiętnikarz, pisarz polityczny, podskarbi wielki litewski (1793–1796), miecznik wielki litewski, a od 1789 roku, senator rosyjski, członek konfederacji targowickiej, członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej (na Litwie w 1794), konspirator niepodległościowy (po 1795), działacz emigracyjny, mason, kawaler maltański. Komponował polonezy fortepianowe, romanse, pieśni, kadryle, menueta, walce oraz jedną operę pod tytułem „Zélis et Valcour ou Bonaparte au Caire” ("Zelis i Valcour, czyli Napoleon w Egipcie" w jednym akcie. Jednakże opera ta nigdy nie doczekała się wystawienia. Jest autorem Listów o muzyce oraz pamiętników "O Polsce i Polakach: od roku 1788 aż do końca roku 1815" wydanych po francusku jako „Mémoires de Michel Oginski sur la Pologne et les Polonais, deputs 1788 jusqu’a la fin de 1815” w Paryżu w 1827 roku. Dziś najbardziej znany jest jako autor poloneza a-moll Pożegnanie Ojczyzny.