Dużym sukcesem UNESCO, a jednocześnie Polski, podczas 38 sesji Konferencji Generalnej UNESCO (Paryż, 3-18 listopada 2015 r.) było jednomyślne przyjęcie międzynarodowego Zalecenia w sprawie zachowania i dostępu do dziedzictwa dokumentacyjnego, w tym dziedzictwa cyfrowego (Recommendation concerning the preservation of, and access to, documentary heritage including in digital form). W obradach Konferencji Generalnej, w części dotyczącej przyjęcia Zalecenia, głos zabrali przedstawiciele 41 państw: największa liczba w pracach komisji, która zajmowała się tym zagadnieniem.
Uchwalone Zalecenie stanowi pierwszy i jedyny obecnie instrument prawny na poziomie globalnym, poświęcony specyficznie dziedzictwu dokumentacyjnemu, analogowemu i cyfrowemu, co wypełnia istotną lukę, jaka dotąd występowała w prawie międzynarodowym dotyczącym dziedzictwa ludzkości. Można powiedzieć, że po raz pierwszy dokumentacyjne źródła historyczne otrzymują kompleksowe wsparcie normatywne o ogólnoświatowym zasięgu, w zakresie ochrony i dostępu.
Luka ta była szczególnie dotkliwa, biorąc pod uwagę wyjątkową podatność dziedzictwa dokumentacyjnego na utratę, zarówno w wyniku celowych działań destrukcyjnych, wojen czy klęsk naturalnych, jak i niedostatecznej ochrony czy nienadążania za wyzwaniami związanymi z rozwojem technologii informacyjnych i komunikacyjnych. Jednocześnie zaś nie sposób przecenić znaczenia dziedzictwa dokumentacyjnego jako źródeł pamięci w wymiarze indywidualnym i zbiorowym, a zwłaszcza źródeł wiedzy o historii i kulturze społeczeństw. Wiąże się z tym ogromna rola tego dziedzictwa w kształtowaniu tożsamości osób, kultur i społeczeństw oraz rozwijaniu wspartego na fundamencie wiedzy dialogu i porozumienia między nimi.
Polska stale, systematycznie wspierała prace UNESCO nad Zaleceniem. Impuls do nich dała już IV Międzynarodowa Konferencja Programu Pamięć Świata UNESCO pt. „Kultura–Pamięć–Tożsamość”, zorganizowana w Warszawie w 2011 roku, we współpracy z UNESCO przez stronę polską, reprezentowaną przez MKiDN, NDAP, Polski Komitet Programu Pamięć Świata, NCK oraz PK ds. UNESCO. W wyniku warszawskiej konferencji, przy dużym zaangażowaniu naszego kraju, przyjęte zostały rezolucje Konferencji Generalnej UNESCO i decyzje Rady Wykonawczej UNESCO, które doprowadziły do podjęcia prac nad Zaleceniem. Polska także była organizatorem spotkań ekspertów, w 2012 i 2014 roku, w wyniku których powstał pierwszy projekt Zalecenia. Polska delegacja aktywnie uczestniczyła również w dalszych pracach nad treścią dokumentu.
Jednomyślne przyjęcie przez UNESCO rezolucji popierającej Zalecenie, a także przebieg poprzedzającej je debaty dobitnie pokazują, jak wielka waga przywiązywana jest do dziedzictwa dokumentacyjnego we wszystkich regionach świata – również na obszarach, na których dominuje dziedzictwo kultur oralnych, gdzie dzięki technologiom, obecnie cyfrowym, pamięć zbiorowa utrwalana jest w postaci audiowizualnej.