e Ko N o M i K a K U lt U r Y j a Ko d z i e d z i N a b a d a w c z a 155 autor Welfare Economics and Public Subsidy to the Arts3, intensywność rozwoju dyscypliny była większa. Przyczyniły się do tego fakty o charakterze instytucjonalnym, powołanie Stowarzyszenia Ekonomistów Kultury (z siedzibą w Bostonie) i wydawanie przez nie pisma naukowego o nazwie „Journal for Cultural Economics”. Do dzisiaj Stowarzyszenie Ekonomistów Kultury (obecna nazwa: Association of Cultural Economics International ACEI) jest na świecie organizacją wiodącą w tej dziedzinie, a na łamach wydawanego przez nią pisma regularnie ukazują się artykuły uznanych naukowców z całego świata. Ekonomika kultury zaczęła się stopniowo rozwijać – przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej i w Europie, ale również w Australii, Kanadzie i Azji. W tym ostatnim przypadku wystarczy podać, że Stowarzyszenie Ekonomistów Kultury w Japonii liczy obecnie więcej członków niż ACEI. Należy też zwrócić uwagę na nasilające się od początku lat 80. XX wieku zaangażowanie różnorodnych podmiotów instytucjonalnych w inicjowanie, bądź realizację badań w dziedzinie ekonomiki kultury. Dużą aktywność wykazują: organizacje międzynarodowe – Rada Europy, UNESCO i Unia Europejska, wydziały ds. badań i analiz ciał rządowych zajmujących się finansowaniem kultury (np. Département des Études, de la Prospective et des Statistiques DEPS francuskiego Ministerstwa Kultury i Komunikacji), narodowe urzędy statystyczne, centra badawcze związane z uniwersytetami stanowiące zaplecze analiz rządowych (np. francuskie Centre National de la Recherche Scientifique), niezależne instytucje badawcze (np. ERICArts, INTERARTS, Fundacja Pro Cultura), obserwatoria kulturalne (np. Observatoire des Politiques Culturelles w Grenoble, INTERARTS), sieci kulturalne (np. CIRCLE, ENCATC). Wraz z ich aktywnością rośnie faktograficzne – niezbędne do rozwoju młodej dziedziny – zaplecze ekonomiki kultury. Pojawiają się badacze tej dziedziny prowadzący swoje analizy w różnych krajach. Wymienimy niektórych spośród nich, choć tego typu działanie jest ryzykowne, bo może doprowadzić do niesprawiedliwego PoliticalEconomy, Nowy Jork 1963. 3 A.T. Peacock., WelfareEconomicsandPublicSubsidytotheArts, Manchester School of Economics and Social Studies 1994, [w:] Journal of Cultural Economics, nr 18.