M a pa d r o g o wa U N e s c o d l a e d U K a c j i a r t Ys t Y c z N e j 321 kultury. O ile w niektórych krajach tego rodzaju współpraca cieszy się już długą tradycją, jej zakres i efektywność mogą się bardzo różnić. Wsparcie i rzeczywiste zaangażowanie ze strony instytucji kulturalnych i szkół nie są już jedynymi warunkami powodzenia tej współpracy. Ścisłe partnerstwo pozwala na podejmowanie nowatorskich programów – zwłaszcza w postaci odwiedzania instytucji kultury. Ten rodzaj wizyt stanowi dla uczniów kopalnię informacji, okazję do spotkań ze sztuką i możliwości włączenia się do procesu twórczego. Przedstawiają one również ogromny potencjał dla praktycznego nauczania zintegrowanego. W nauczaniu początkowym, kiedy dzieci w znacznej mierze uczą się na podstawie tego, co zaobserwowały i zobaczyły, aktywna współpraca międzyinstytucjonalna może pozwolić na wzbogacanie metod nauczania. (zob. studium przypadku w Aneksie) c.Naszczeblunauczycieli Efektywne partnerstwo jest również korzystne dla nauczycieli. Zapraszając artystów o dużym doświadczeniu – kompetentnych w takich dziedzinach jak słowo, dźwięk, rytm, obraz – w celu zainicjowania jakiegoś projektu, na zasadach partnerskich w ramach programów szkolnych czy pozaszkolnych, nauczyciele mogą skorzystać z nowych doświadczeń, które wzbogacą ich własne metody nauczania. Projekty realizowane w szkole mogą zakładać współpracę między artystą, nauczycielem, szkołą i są tak aranżowane, żeby dostosować się do wieku uczestników, do metod nauczania i do rozkładu zajęć w szkole. W niektórych przypadkach instytucje kultury zapewniają pełny zestaw materiałów edukacyjnych w formie elektronicznej, adresowanych do nauczycieli, osób prowadzących zajęcia ze sztuki, uczniów i ich rodzin. (zob. przykład w Aneksie) Rozwijanie takiej współpracy partnerskiej napotyka wiele trudności. Budżet przyznany na edukację artystyczną, jeśli w ogóle istnieje, często jest scentralizowany w jednym ministerstwie czy wydziale, co nie ułatwia dzielenia się z innymi instytucjami. Biurokracja na wszystkich szczeblach władzy publicznej może niekiedy kierować się widzeniem restrykcyjnym i mieć ograniczoną motywację w kwestii współpracy. Wreszcie, niekiedy „kultury” indywidualne i strukturalne występujące w sferze edukacji i kultury mogą się między sobą bardzo różnić.