p r a K t Y K o w a N i e K U lt U r Y. s z K i c d o p r o b l e M U 59 Wojciech Józef Burszta Praktykowanie kultury Szkic do problemu określimy, o jaki model i typ kultury chodzi. Dzisiaj w nieuchronny sposób kultura stała się bowiem także dziedziną ekonomii, obejmując media i reklamę, a także produkcję i dystrybucję wiedzy. Co więcej, zaczęła ona oznaczać nie tylko przemysł kulturalny i kulturowy aparat państwa (jak chcieli Adorno i Horkheimer w słynnej Dialektyce Oświecenia), lecz także formy egzystencji i konsumpcji, sposoby spędzania wolnego czasu, subkultury młodzieżowe, etc. Według Michaela Denninga1, od połowy dwudziestego stulecia mamy do czynienia z dominacją społeczno-analitycznych teorii kultury, które wyznaczają nowy horyzont badań nad współczesnym społeczeństwem. Wspólnym mianownikiem brytyjskich studiów kulturowych, poststrukturalizmu, niemieckiej teorii krytycznej, semiologii i Nowego Historyzmu, a więc kierunków tworzących spektrum społeczno-analitycznego podejścia do kultury, był problem komunikowania jako form i kodów działania symbolicznego. Obejmowało ono z jednej strony same media, z drugiej zaś – kwestie retoryki, hermeneutyki, tropów i alegorii dyskursu społecznego, zagadnienia perswazji i odbioru treści, mechanizmy narzucania ideologii i codzienne 1 P owtarzane jak mantra hasła, że „kultura ma znaczenie” albo „kultura jest ważna”, zyskuje sens dopiero wówczas, kiedy bliżej M. Denning, CultureintheAgeofThreeWorlds, Verso, London 2004, s. 78-82.