62 R o z d z i a ł i – r o l a K U lt U rY w Ks z ta łt owa N i U s p o ł e cz e ń s t wa ... symultaniczności8. Z natury towaru wynika ponadto, że prawa do niego mają ci wszyscy, którzy go nabyli albo chcą nabyć. Wspólnota, w jakiej genetycznie wywodzą się elementy symboliczne, i w której mogą być one nadal „żywymi stanami kultury”, jak powiedziałby Max Weber, traci tym samym wpływ na ich dalszy los, niejako zrzeka się – by pozostać w tej poetyce – praw własności do nich. Strategia rozumienia kultury-jako-zasobu przejawia się wszakże w wielu innych sektorach dzisiejszego życia. Czyż sama idea muzeów nie jest zbudowana na takim pojmowaniu dziedzictwa kulturowego? Galerie sztuki czy muzea literatury to nic innego, jak ekspozycje światowego albo narodowego dorobku, który liczony jest zarówno jakościowo, jak i ilościowo, składając się na dorobek (zasoby) światowej kultury artystycznej. Podobnie dzieje się w przypadku bujnie rozwijających się działań na rzecz promowania kultur tubylczych albo ludowych. Pojęcie zasobów absorbuje i unieważnia różnice między kulturą wysoką, kulturą w sensie antropologicznym i kulturą popularną. Ta pierwsza staje się głównym zasobem wykorzystywanym na przykład w dzisiejszych muzeach promujących rozwój miast, jak Muzeum Guggenhiema w Bilbao. Rytuały, codzienne praktyki estetyczne w rodzaju pieśni, opowieści, obyczajowości, zwyczajów kulinarnych, a także wszelkie inne praktyki symboliczne traktuje się jako zasoby zapewniające dostęp do kulturowego dziedzictwa zarówno dla odbiorcy wewnętrznego, jak i turystów, przy czym ci pierwsi coraz częściej mają taki sam status jak drudzy i trudno odróżnić ich potrzeby oraz oczekiwania. Z zasobów kultury korzystają także organizacje lokalne, rodzące się inicjatywy artystyczne, fundacje i stowarzyszenia oraz działalność z kręgu animacji kultury. To także źródło budowania obywatelstwa kulturalnego, tak dobrze widoczne zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej9. 8 Na temat metakultury symultaniczności (nowości) piszę szczegółowo w książce Światjakowięzieniekultury,op. cit. 9 Szeroko na ten temat pisze G. Yúdice w książce ExpediencyofCulture.Usesof CultureintheGlobalEra, Duke University Press, Durham 2005; zob. także N. G. Canclini, HybridCultures.StrategiesforEnteringandLeavingModernity, University of Minnesota Press, Minneapolis 1995 oraz ConsumersandCitizens.Globalization andMulticulturalConflicts, University of Minnesota Press, Minneapolis 2001.