Kambodża
Angkor (Kryt. I, II, III, IV / 1992)
Angkor jest jednym z głównych obszarów archeologicznych Azji Południowo-Wschodniej. Rozciąga się na powierzchni 40 km2 częściowo porośniętej lasem. Park archeologiczny Angkor wypełniają godne podziwu pozostałości kolejnych stolic państwa Khmerów, z okresu pomiędzy IX i XV w.: słynne świątynie Angkor Wat oraz Bayon w Angkor Thorn, pokryte niezliczoną ilością rzeźb. UNESCO opracowało szeroki program ochrony tego miejsca-symbolu i jego otoczenia.
Świątynia Preah Vihear (Kryt. I / 2008)
Wzniesione na krawędzi płaskowyżu górującego nad Równiną Kambodżańską budowle tworzą kompleks sanktuarium poświęconego bogu Sziwie. Świątynia pochodzi z pierwszej połowy XI w., jednak jej złożona historia sięga wieku IX, kiedy w tym miejscu powstała pustelnia. Obiekt zachował się w bardzo dobrym stanie dzięki położeniu w odosobnionym miejscu, niedaleko granicy z Tajlandią. O wyjątkowości miejsca świadczą trzy czynniki: jego naturalne położenie na samym cyplu klifowego płaskowyżu, z którego widok rozciąga się na szeroką równinę i łańcuchy gór; wysoka klasa architektury doskonale dostosowanej zarówno do warunków naturalnych, jak i do pełnionych funkcji religijnych oraz wyjątkowej jakości ornamentyka kamiennych ścian świątyni.
Stanowisko archeologiczne: Obszar świątyń w starożytnej stolicy Ishanapura w Sambor Prei Kuk (Kryt. II, III, VI / 2017)
Stanowisko archeologiczne Sambor Prei Kuk (w języku Khmerów: Świątynia w Bogactwie Lasu) zostało zidentyfikowane jako pozostałości Ishanapury, stolicy Imperium Chenla, które rozwijało się pod koniec VI i na początku VII wieku n.e. Ruiny starożytnego miasta znajdują się na obszarze 25 km2. Należą do nich mury miejskie, liczne świątynie, w tym 10 ośmiokątnych budowli, wyjątkowych w Azji Południowej. Wykonane z piaskowca elementy zdobią zachowane obiekty. Są charakterystyczne dla form dekoratorskich stosowanych w czasach przed Imperium Angkoru, znanych jako styl Sambor Prei Kuk. Część tych elementów, takich jak nadproża, frontony czy kolumnady, jest prawdziwymi dziełami sztuki. Sztuka i architektura Ishanapury była wzorcem dla innych części regionu i dała podwaliny unikalnego stylu kmerskiego w okresie Imperium Angkoru.