references
O C H R O N A D Z I E D Z I C T W A P O D W O D N E G O W K O N W E N C J I U N E S C O Z 2 0 0 1 R O K U
105
Jerzy Litwin Ochrona dziedzictwa podwodnego w Konwencji UNESCO z 2001 roku
R
ozwój technik nurkowych, a zwłaszcza łatwy obecnie dostęp do aparatów do swobodnego nurkowania spowodował wzrost
zainteresowania poszukiwaniem wraków statków i innych obiektów zalegających na dnie morskim. Umożliwiło to odkrycie wielu ważnych obiektów podwodnego dziedzictwa kulturowego, które były badane naukowo i zostały zabezpieczone w muzeach. Jednocześnie pojawiły się osoby, a nawet firmy, aktywnie poszukujące i nielegalnie eksplorujące obiekty podwodne, w tym zabytkowe. Co więcej, w mediach szukających sensacji mówi się zwykle o „odkryciach skarbów”, a nie o podwodnym dziedzictwie kulturowym. Problem ten już pod koniec ubiegłego stulecia stał się tak ważny, że w ramach UNESCO przystąpiono do prac nad zredagowaniem konkretnych przepisów, które w formie konwencji zostały zaproponowane do przyjęcia przez wszystkie kraje członkowskie. Dotychczas do konwencji o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego z 2001 roku przystąpiło jednak – według stanu na koniec 2012 roku – zaledwie 41 państw1.
1
Do marca 2014 roku sygnatariuszami konwencji było 45 państw (przypis red.).
