references
108 O B E C N A
SYTUACJA PRAWNA W ZAKRESIE OCHRONY I ZARZĄDZANIA...
wspomnianej opinii są niedawno sporządzone „Zalecenia dotyczące wdrożenia prawodawstwa UNESCO do polskiego porządku prawnego”3, opracowane przez dr Katarzynę Zalasińską. Mając na uwadze tematykę konferencji, po powyżej przedstawionym wprowadzeniu, chciałbym podjąć próbę skonfrontowania wybranych zapisów konwencji z działaniami i doświadczeniami Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku.
Konwencja w warunkach polskich – co spełniamy i co możemy zrealizować?
Konwencję o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego przyjęła Konferencja Generalna UNESCO w dniu 2 listopada 2001 roku w siedzibie Organizacji w Paryżu. Jego sygnatariuszami do końca 2012 roku było 41 państw4, wiele innych utrzymuje na razie status obserwatora prac związanych z konwencją. Konwencja liczy 35 artykułów i zawiera aneks określający zasady regulujące działania nakierowane na podwodne dziedzictwo kulturowe i opisane w 36 punktach. Dokument otwiera preambuła, zawierająca wiele myśli świadczących o głębokiej trosce jej autorów o zachowanie podwodnego dziedzictwa kulturowego jako integralnej części dziedzictwa ludzkości, które wobec rosnącego zainteresowania nim wymaga zdecydowanej międzynarodowej ochrony. Autorzy zapisów konwencji wyrazili m.in. głębokie zaniepokojenie „rosnącą komercyjną eksploatacją podwodnego dziedzictwa kulturowego, której sprzyja postęp w stosowaniu nowoczesnych technik nurkowych oraz realizowane inwestycje, nie tylko u wybrzeży mórz, ale i na otwartych akwenach”5. Niezwykle ważne w tej konwencji jest to, że nie powoduje ona zmiany zasad prawa międzynarodowego ani praktyki obowiązującej w poszczególnych państwach w obszarze ich suwerenności (…)”
3
Zob. Aneks 1 w niniejszej publikacji, Zalecenia dotyczące wdrożenia prawo-
dawstwa UNESCO..., s. 219-306.
4 5
Por. przyp. 1. Wszystkie cytaty z konwencji UNESCO w tłumaczeniu Autora.
