references
WPROWADZENIE
15
Prof. Andrzej Rottermund Przewodniczący Polskiego Komitetu do spraw UNESCO
Szanowni Państwo, W tytule konferencji zawarte jest pytanie „dlaczego i jak w nowoczesny sposób chronić dziedzictwo kulturowe?”. Jestem przekonany, że w gronie osób zebranych na tej sali dołożymy starań, by odpowiedzieć na postawione pytanie. W moim słowie wstępnym, wypowiadanym w imieniu Polskiego Komitetu do spraw UNESCO, chciałbym wyjaśnić, co znaczyć ma, według nas, termin „nowoczesny” w kontekście ochrony dziedzictwa kulturowego. To przede wszystkim świadomość społeczeństwa, zarówno rządzących, jak i rządzonych, roli jaką odgrywa dziedzictwo w rozwoju kraju i w tworzeniu społeczeństwa jutra oraz uznania dziedzictwa kulturowego za czynnik integrujący w obliczu kulturowej różnorodności świata. Ale to także postawa każdego obywatela, polegająca na przyjęciu odpowiedzialności za ochronę wspólnego dobra, jakim jest dziedzictwo. Te dwa elementy, jeden natury zbiorowej a drugi indywidualnej, stają się niezbędne w kształtowaniu nowoczesnego podejścia do ochrony dziedzictwa kulturowego. Do niedawna rola dziedzictwa ograniczana była do biernej w swej istocie konserwacji przeszłości, a tym samym uznawana przeważnie jako ciężar hamujący rozwój. Nowoczesne podejście do dziedzictwa polega na dostrzeganiu w nim ważnego czynnika rozwoju, przyczyniającego się m.in. do rozwoju regionalnego, rozwoju turystycznego, a rezultacie do rozwoju ekonomicznego państwa. Z kolei w wymiarze obywatela służy, w procesie nabywania tożsamości kulturowej, do wzbogacenia zarówno intelektualnej, jak i emocjonalnej, moralnej i duchowej sfery jego życia. Tak szerokie pojęcie dziedzictwa kulturowego potrzebuje jednak jasnych definicji określających wyjątkowość jego natury i precyzyjnego opisu procedur postępowania z jego delikatną materią. Temu służą m.in. konwencje i zalecenia (rekomendacje) UNESCO.
