references
N I E M AT E R I A L N E D Z I E D Z I C T W O K U LT U R O W E B R A K U J Ą C E O G N I W O. . .
157
Hanna Schreiber Niematerialne dziedzictwo kulturowe – brakujące ogniwo w systemie ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce Między terra incognita a terra nullius
T
emat niematerialnego dziedzictwa kulturowego pojawia się dzisiaj w Polsce w debacie nad tym, jak w nowoczesny sposób
chronić dziedzictwo kulturowe. Pojawia się jednak tylko i wyłącznie dzięki temu, że w 2003 roku w UNESCO zakończono długoletnie prace nad tym zagadnieniem i przyjęto Konwencję w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Ratyfikacja tego aktu prawa międzynarodowego przez Polskę w 2011 roku przerwała milczenie wokół tej kwestii i wymusiła dyskusję nad nieistniejącym do tej pory krajowym systemem ochrony tego dotąd pomijanego aspektu dziedzictwa naszej kultury1. Niestety fakt, że bez działań UNESCO tematu tego nie poruszalibyśmy dzisiaj w naszym kraju, stanowić powinien także obszar krytycznej refleksji i analizy dotychczasowych procedur informacyjno-legislacyjnych, które pozwoliły na długoletnie zaniedbania w tej mierze. Stwierdzając ten fakt, pragnę wyjaśnić na wstępie podtytuł niniejszego artykułu. Ochrona niematerialnego dziedzictwa kulturowego jest nadal brakującym, najsłabszym ogniwem ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce, sytuując się w przestrzeni, którą można rozpiąć w moim przekonaniu między dwoma pojęciami: terra incognita – ziemia
1
Dz. U. z 2011 r., Nr 172, poz. 1018.
