references
16 D L A C Z E G O I J A K W N O W O C Z E S N Y S P O S Ó B C H R O N I Ć D Z I E D Z I C T W O K U L T U R O W E
Przed kilkoma miesiącami minęło czterdzieści lat od chwili, kiedy Konferencja Generalna UNESCO przyjęła Konwencję w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego. Konwencja ta była rezultatem wieloletnich prac nad rozwiązaniami prawnymi dotyczącymi ochrony światowego dziedzictwa, ale zapoczątkowała też nowe działania w takim zakresie, jak waloryzowanie dziedzictwa, jego ochrona i konserwacja. Była ona więc aktem prawnym niezwykłej wagi. Następne Konwencje oraz Zalecenia i Deklaracje ujmujące problematykę ochrony dziedzictwa poszerzały i wzbogacały Konwencję z 1972 roku. Na szczególną uwagę zasługuje ostatnie z zaleceń, Zalecenie w sprawie historycznego krajobrazu miejskiego, które daje „gruntowną podstawę do wszechstronnego podejścia do rozpoznania, ochrony i zarządzania historyczną przestrzenią miejską (…)”1. Wiemy, że konwencje i zalecenia UNESCO są przeważnie wynikiem, daleko nieraz idących, kompromisów pomiędzy państwami członkowskimi. Są więc raczej ogólnymi normami, które kraje członkowskie oblekają w legislacyjną formę. Forma ta, choć wynika przeważnie z własnej tradycji i praktyki legislacyjnej, to jednak nie zniekształca nigdy zasadniczych idei dokumentów UNESCO. Jesteśmy przekonani, że wdrożenie rozwiązań prawnych proponowanych przez UNESCO do polskiego porządku prawnego nie jest tylko formalnym zadośćuczynieniem wymogom międzynarodowego życia instytucjonalnego, lecz przynosi nam konkretne korzyści w bardzo wielu dziedzinach naszego życia kulturalnego, społecznego i politycznego. Z inicjatywy Polskiego Komitetu ds. UNESCO powstała pierwsza, gruntowna analiza konwencji i zaleceń UNESCO, opracowana przez dr Katarzynę Zalasińską. Analiza ta dokonana została pod kątem
1
A.Conti, Historic urban landscapes, a new approach for urban conservation,
ICOMOS News, vol. 19, nr 1, July 2012, s.17.
