references
N I E M AT E R I A L N E D Z I E D Z I C T W O K U LT U R O W E B R A K U J Ą C E O G N I W O. . .
161
Rys. 1. Oprac. H. Schreiber
na czasy pokoju. Po II wojnie światowej poniesione przez państwa straty materialne w tym zakresie spowodowały, że koncentrowano się na zabezpieczeniu dóbr na wypadek konfliktu zbrojnego. Po konflikcie bałkańskim, który obnażył nieskuteczność dotychczasowego modelu ochrony, podjęto działania zmierzające do jego uaktualnienia i dopasowania do współczesnych zagrożeń – do Konwencji haskiej z 1954 roku w 1999 roku przyjęto Drugi Protokół. Jednak dalszy rozwój prawa międzynarodowego w tym zakresie poświęcony został przede wszystkim działaniom na czas pokoju. 3. Państwa chętnie wiążą się regulacjami międzynarodowymi w dziedzinie kultury, w systemie międzynarodowym widząc szanse na promocję własnej kultury i dbanie o swoją reputację i wizerunek. Doszło przy tym do „urynkowienia” zagadnień ochrony dziedzictwa kulturowego, które staje się „narzędziem” do kreowania pozycji państwa na forum międzynarodowym. Opóźnienia i brak polityki w tym zakresie – choć wydają się niematerialne – dają w dłuższej perspektywie bardzo namacalne i wymierne finansowo oraz politycznie skutki. 4. Wreszcie – dzięki przyjęciu obydwu konwencji UNESCO: z 2003 i 2005 roku – dokonało się „domknięcie” systemu ochrony dziedzictwa kulturowego w kierunku jego holistycznego traktowania. Choć dualizm terminologiczny: materialne i niematerialne wydaje się uzasadniać ich rozdzielne traktowanie, to coraz powszechniejsza jest świadomość, że są to tylko i wyłącznie aspekty tego samego
