references
162 O B E C N A
SYTUACJA PRAWNA W ZAKRESIE OCHRONY I ZARZĄDZANIA...
przedmiotu ochrony: całościowo i homogenicznie rozumianego, choć heterogenicznego „od środka”, dziedzictwa kulturowego. Z przepisów Konwencji z 2003 roku wprost wynika, że nie można już dzisiaj rozdzielać zakresów ochrony dziedzictwa materialnego i niematerialnego. Pamiętać należy choćby o tym, że przedmiot ochrony definiowany jest jako „praktyki, wyobrażenia, przekazy, wiedzę i umiejętności – jak również związane z nimi instrumenty, przedmioty, artefakty i przestrzeń kulturową – które wspólnoty, grupy i, w niektórych przypadkach, jednostki uznają za część własnego dziedzictwa kulturowego”. Od właściwego zachowania elementów materialnego dziedzictwa zależy przetrwanie elementów dziedzictwa niematerialnego. I odwrotnie: materialne elementy nie powstałyby zaś bez kontekstu, jaki zapewnia im dziedzictwo niematerialne, a zatem – używając języka Konwencji – „przekaz z pokolenia na pokolenie, stałe odtwarzanie przez wspólnoty i grupy w relacji z ich otoczeniem, oddziaływaniem przyrody i ich historią, zapewniającym im poczucie tożsamości i ciągłości oraz przyczyniające się w ten sposób do wzrostu poszanowania dla różnorodności kulturowej oraz ludzkiej kreatywności” (art. 2).
Rys. 2. Oprac. H. Schreiber
