references
W D R O Ż E N I E P R AW O DAW S T WA U N E S C O D O P O LS K I E G O P O R Z Ą D K U . . .
189
tworzą, zachowują i przekazują następnym pokoleniom takie dziedzictwo, a także do aktywnego włączania ich w zarządzanie nim”. Obowiązkiem każdego Państwa Strony jest również podjęcie niezbędnych środków w celu zapewnienia ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego znajdującego się na jego terytorium (polegającej na pielęgnowaniu tradycji i zapewnieniu jej żywotności); a w zakresie środków ochrony, określenie i zdefiniowanie różnych elementów niematerialnego dziedzictwa kulturowego znajdującego się na jego terytorium, korzystając przy tym z pomocy wspólnot, grup oraz właściwych organizacji pozarządowych. Pamiętać należy, że artykuł 15 Konwencji zobowiązuje do współdziałania Państwa z różnymi grupami, instytucjami i podmiotami w zakresie wdrażania Konwencji. Aktywny udział depozytariuszy niematerialnego dziedzictwa oznacza, że właściwe wdrożenie Konwencji będzie polegać na stworzeniu elastycznego i możliwie najmniej uciążliwego formalnie systemu ochrony, który wykorzystałby już istniejące struktury w terenie (gminne domy kultury, muzea regionalne, stowarzyszenia lokalne, itd.), i wsparłby instytucjonalnie działalność osób znanych ze swojej kompetencji i zaangażowania w ochronę. Wdrożenie niniejszej Konwencji do polskiego porządku prawnego powinno więc objąć w pierwszej kolejności prawne umocowanie dla prowadzonych już działań w zakresie identyfikacji elementów dziedzictwa niematerialnego. Brak regulacji w tym zakresie nie blokuje wprawdzie realizacji wskazanych zadań, choć może wzmocnić znaczenie krajowej listy dziedzictwa niematerialnego oraz usankcjonować stosowane procedury, w szczególności w zakresie współdziałania wspólnot, grup oraz właściwych organizacji pozarządowych, o czym jest mowa w art. 15 Konwencji. Zaznaczyć jednak należy, że lista krajowa ma charakter informacyjny i służy upowszechnianiu elementów niematerialnego dziedzictwa kulturowego z terenu Polski, ale nie wyczerpuje całości zobowiązań wynikających z postanowień konwencyjnych. Jest ona formą konkretyzacji szeroko sformułowanego obowiązku ochrony. Wdrożenie postanowień Konwencji powinno obejmować prowadzenie określonej polityki, której realizacja opierałaby się na nowych przepisach w zakresie ochrony dziedzictwa. Podstawą tej polityki powinno być przy
