references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
225
Prof. dr hab. Andrzej Rottermund Przewodniczący Polskiego Komitetu do spraw UNESCO
W s t ę p
W listopadzie 2012 roku minęło czterdzieści lat od chwili, kiedy Konferencja Generalna UNESCO przyjęła Konwencję w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego. Konwencja była rezultatem wieloletnich prac nad rozwiązaniami prawnymi dotyczącymi ochrony światowego dziedzictwa i zapoczątkowała nowe działania w zakresie waloryzowania dziedzictwa, jego ochrony i konserwacji. Najpoważniejszym osiągnięciem tego aktu prawnego było to, że po raz pierwszy jeden tak wysokiej rangi dokument obejmował zarówno dziedzictwo kulturowe, jak i przyrodnicze. Uprawomocnił on ideę wspólnych, transgranicznych miejsc o szczególnej wartości historycznej, artystycznej czy przyrodniczej. Konwencja opiera się na założeniu, że istnieją miejsca o wyjątkowych wartościach, których utrata, zniszczenie lub zaniedbanie spowodowałoby nieodwracalne zubożenie ogólnoświatowej cywilizacji. Stara się również uświadomić, że miejsce o szczególnych walorach historycznych, estetycznych czy przyrodniczych jest wspólną sprawą ludzkości i dlatego wymaga wspólnego angażowania się w jego obronę przed licznymi zagrożeniami, a także w jego konserwację i utrzymanie, tak aby w jak najlepszym stanie mogło zostać przez nas przekazane następnym pokoleniom. Konwencja z 1972 roku była więc aktem prawnym niezwykłej wagi. Następne konwencje oraz akty o charakterze soft law, czyli Zalecenia (Rekomendacje) i Deklaracje UNESCO, w tym zwłaszcza Konwencja o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego (2001), Konwencja w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego (2003), Konwencja w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego (2005), Zalecenie dotyczące ochrony dziedzictwa kulturowego i naturalnego na płasz-
