references
234 A N E K S
1
Obowiązek zgodności obejmuje również zobowiązanie sądów do wykładni prawa polskiego w sposób zapewniający w największym stopniu jego zgodność z aktami międzynarodowymi wiążącymi Polskę7. Jak zauważa się w literaturze, Konstytucja RP „ustala zasadę generalnej przychylności polskiego porządku prawnego wobec norm prawa międzynarodowego, stwarzając domniemanie automatycznej – choć pośredniej inkorporacji norm prawno-międzynarodowych do tego porządku”8. Otwiera to system prawa krajowego na oddziaływanie aktów międzynarodowych o charakterze soft law, w tym m.in. standardów wskazanych w licznych deklaracjach i zaleceniach (rekomendacjach) UNESCO. Art. 9 Konstytucji RP pełni więc podwójną funkcję. W stosunkach międzynarodowych stanowi sygnał, że państwo polskie jest pełnoprawnym i aktywnym członkiem społeczności międzynarodowej, przyjmującym uznane przez nią wartości, a także zobowiązującym się do wykonywania w dobrej wierze swoich zobowiązań międzynarodowych9. Natomiast w stosunkach wewnętrznych jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego, a także pełni znaczącą funkcję w zakresie wykładni przepisów krajowych. Z powyższych względów dla niniejszego opracowania znaczenie będą miały nie tylko obowiązki wynikające z wdrożenia poszczególnych konwencji, ale również dyrektywy ujęte w deklaracjach i zaleceniach (rekomendacjach) UNESCO. W szczególności, duże znaczenie dla niniejszego opracowania ma Zalecenie (Rekomendacja) UNESCO w sprawie historycznego krajobrazu miejskiego (2011), która zaleca, aby podjęte zostały stosowne środki w celu przystosowania nowego instrumentu normatywnego do specyficznych uwarunkowań tzw. podejścia krajobrazowego w ochronie dziedzictwa kulturowego.
7 8 9
Wyrok Sądu Najwyższego z 29 listopada 2005 r., II PK 100/05 (OSNP Nr 19-20/2006, poz. 299). R. Szafarz [za:] L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Warszawa 2006, s. 141. A. Wasilkowski, Przestrzeganie prawa międzynarodowego (art. 9 Konstytucji) [w:] Otwarcie Konstytucji RP na prawo międzynarodowe i procesy integracyjne, Warszawa 2006, s. 12.
