references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
257
Dyrektywy te powinny być brane pod uwagę również na etapie stanowienia prawa krajowego. W szczególności podkreślić należy, że zgodnie z Konwencją Państwa Strony mają obowiązek zapewnić działanie służb ochrony, konserwacji i rewaloryzacji dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, posiadających odpowiedni personel i rozporządzających środkami pozwalającymi na wykonywanie przypadających im zadań, w tym formami władczymi, wynikającymi z przyjętych form ochrony. Odpowiedzialność społeczności międzynarodowej wyraża się natomiast w treści art. 6 Konwencji, zgodnie z którym przy całkowitym poszanowaniu suwerenności Państw, na których terytorium znajduje się dziedzictwo kulturalne i naturalne wymienione w artykułach 1 i 2, i nie naruszając praw rzeczowych do tego dziedzictwa wynikających z ustawodawstwa krajowego, Państwa będące stronami Konwencji uznają, że stanowi ono dziedzictwo powszechne, dla którego ochrony ma obowiązek współdziałać cała społeczność międzynarodowa49. Najważniejszym instrumentem służącym realizacji celów Konwencji z 1972 r. jest Lista światowego dziedzictwa. Każde Państwo Strona tej konwencji ma możliwość przedstawienia Komitetowi Światowego Dziedzictwa wykazu obiektów dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego, które znajdują się na jego terytorium i zasługują na wpisanie na Listę50. Jest to tzw. lista informacyjna (ang. Tentative List), o której kształcie decyduje dane państwo (art. 11 ust 1). Stanowi ona postawę tworzenia właściwej Listy dziedzictwa światowego. O umieszczeniu dobra na Liście decyduje Komitet Światowego Dziedzictwa, stosując kryteria przez siebie ustalone (art. 11 ust. 2). Wpis ma miejsce na wniosek i za zgodą państwa, na którego terytorium znajduje się dane dobro (art. 11 ust. 3). Jednocześnie prowadzi się Listy dziedzictwa światowego w zagrożeniu (art. 11 ust. 4 Konwencji z 1972 r.), obejmującą te obiekty z Listy światowego dziedzictwa, dla ocalenia których konieczne jest podjęcie wzmożonych działań, co do których wniesiono prośbę, zgodnie z postanowieniami Konwencji z 1972 r. Warto zaznaczyć, że nieuwzględnienie obiektu na wskazanych listach nie przesądza o braku wyjątkowej, uniwersalnej wartości z punktu widzenia innych celów niż wynikające z wpisania na te Listy (art. 12 Konwencji z 1972 r.).
49
50
Zob. The 1972 World Heritage Convention. A commentary, F. Francioni, F. Lenzerini (red.), Oxford University Press 2008, s. 123–124. Zob. K. Zeidler, K. Zalasińska, Normatywno-prawne podstawy wpisu na listę dziedzictwa światowego UNESCO, „Studia Europejskie” t. XVIII/2009, s. 281–290.
