references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
259
względnym warunkiem stworzenia skutecznej ochrony nominowanych dóbr. Wyznaczone granice powinny zagwarantować pełne odzwierciedlenie wyjątkowej uniwersalnej wartości dobra oraz jego integralności i/lub autentyzmu. Przy tym granice zgłaszanego dobra mogą pokrywać się z jednym lub wieloma istniejącymi lub proponowanymi obszarami chronionymi, takimi jak parki narodowe lub rezerwaty przyrody czy biosfery albo objęte ochroną obszary historyczne (pkt. 102 Wytycznych). Natomiast ustanowione już obszary chronione mogą mieć kilka sfer zarządzania (ochronnych), a tylko niektóre z nich mogą spełniać kryteria wpisu. Jeżeli wymaga tego właściwa ochrona dobra wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa, należy zapewnić mu odpowiednią strefę buforową (pkt. 103 Wytycznych). Strefa ta ustanawiana jest w celu uzyskania skutecznej ochrony miejsca wpisanego na Listę i traktuje się ją jako obszar otaczający dobro, w którego przypadku wprowadzono specjalne restrykcje prawne i/lub zwyczajowe, nałożone na sposób użytkowania i rozwoju tego terenu. Powinna ona obejmować bezpośrednie otoczenie chronionego obszaru, ważne panoramy i inne miejsca lub atrybuty mające funkcjonalne znaczenie dla dobra i jego ochrony. Obszary tworzące strefy buforowe powinno się w każdym przypadku określać poprzez odpowiednie mechanizmy. Zgodnie z Wytycznymi obowiązek posiadania efektywnego systemu ochrony i zarządzania powinien być realizowany przede wszystkim przez odpowiedni plan lub inny udokumentowany system zarządzania, który musi określać sposób, w jaki wyjątkowa uniwersalna wartość dobra jest chroniona, najlepiej w drodze zaangażowania społecznego (pkt. 110 Wytycznych). Pamiętać należy, że celem systemu zarządzania jest zapewnienie odpowiedniej ochrony dobra dla obecnych i przyszłych pokoleń. Zgodnie z Konwencją, Państwa Strony są odpowiedzialne za wdrażanie efektywnych systemów zarządzania względem dóbr światowego dziedzictwa. Powinny to robić w ścisłej współpracy z zarządcami dóbr, agencjami upoważnionym do zarządzania i innymi partnerami oraz interesariuszami w zarządzaniu chronionym obszarem. Konwencja stanowi więc przede wszystkim źródło bardzo poważnych obowiązków dla Państw Stron Konwencji, na terenie których znajdują się obiekty lub obszary wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa. O zakresie zobowiązań, jakie Państwa Strony Konwencji podejmują względem społeczności międzynarodowej, decyduje treść wskazanego wyżej art. 4 Konwencji. Zgodnie z nim każde
