references
260 A N E K S
1
państwo będące stroną Konwencji uznaje, że w pierwszym rzędzie na nim spoczywa obowiązek zapewnienia identyfikacji, ochrony, konserwacji, rewaloryzacji i przekazania przyszłym pokoleniom dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, znajdującego się na jego terytorium, co realizuje się m.in. w drodze aktywności państwa w obszarze stanowienia i stosowania prawa52. Natomiast społeczność międzynarodowa, tworząc Fundusz Światowego Dziedzictwa i podejmując proces monitoringu kontrolnego, dąży do tego, aby podjęto wszelkie możliwe środki zapobiegające degradacji i utracie wartości dobra światowego dziedzictwa, m.in. oferuje Państwom Stronom wszelką możliwą współpracę techniczną w tym względzie (np. wsparcie ekspertów). Niewłaściwe wdrożenie Konwencji może prowadzić do wpisania chronionego obszaru lub obiektu na Listę Światowego Dziedzictwa w Zagrożeniu, a nawet całkowitego skreślenia. Potencjalne zagrożenie, będące podstawą wpisu na Listę światowego dziedzictwa w zagrożeniu, występuje w sytuacjach, gdy objęte wpisem miejsce Światowego Dziedzictwa stoi wobec zagrożeń, które mogą mieć niekorzystny wpływ na jego cechy wrodzone. Takimi zagrożeniami są na przykład: 1. zmiany statusu prawnego dóbr, ograniczające zakres ich ochrony; 2. brak polityki konserwatorskiej; 3. zagrożenia wynikające z projektów planowania regionalnego; 4. zagrożenia wynikające z lokalnych dokumentów planowania przestrzennego; 5. wybuch konfliktu zbrojnego lub zagrożenie nim; 6. niekorzystny wpływ czynników klimatycznych, geologicznych lub innych czynników środowiskowych. Przesłanki całkowitego wykreślenia z Listy Światowego Dziedzictwa zachodzą, gdy: 1) stan dobra uległ pogorszeniu na tyle, że straciło ono te cechy, które zdecydowały o jego wpisaniu na Listę; 2) immanentne wartości dobra były zagrożone przez działania człowieka w chwili składania wniosku, a zadeklarowane przez Państwo Stronę konieczne działania naprawcze nie zostały podjęte w zaproponowanym czasie.
52
Zob. B. Szmygin, Analiza obiektu zabytkowego jako element adaptacji do współczesnych funkcji użytkowych – metodologia światowego dziedzictwa [w:] B. Szmygin (red.), Adaptacja obiektów zabytkowych do współczesnych funkcji użytkowych, Warszawa 2009, s. 136.
