references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
279
•
uznanie szczególnego charakteru działalności, dóbr i usług kulturalnych jako nośników tożsamości, wartości oraz znaczeń; • potwierdzenie suwerennego prawa państw do stosowania, przyjmowania i wprowadzania w życie polityk oraz środków, jakie uznają one za stosowne w celu ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego na swoim terytorium; • umacnianie współpracy i solidarności międzynarodowej w duchu partnerstwa, zwłaszcza w celu zwiększenia potencjału krajów rozwijających się w zakresie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego. Konwencja z 2005 r., wzorem pozostałych omawianych w niniejszym opracowaniu Konwencji UNESCO, nie ma charakteru zadaniowego, ale stanowi dopełnienie dla Konwencji z 1972 r. oraz Konwencji z 2003 r., wprowadzając dyrektywy, którymi poszczególne Państwa Strony Konwencji powinny kierować się na etapie stanowienia, a nade wszystko stosowania prawa84. W tym zakresie Konwencja wprowadza w szczególności katalog podstawowych zasad: 1. Zasada poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności.
2. Zasada suwerenności. 3. Zasada równej godności i poszanowania wszystkich kultur.
4. Zasada solidarności i współpracy międzynarodowej. 5. Zasada komplementarności ekonomicznych i kulturowych aspektów rozwoju. 6. Zasada trwałego i zrównoważonego rozwoju. 7. Zasada sprawiedliwego dostępu.
8. Zasada otwartości i równowagi.
Zgodnie z art. 5 Konwencji Państwa Strony potwierdzają z całą mocą, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych oraz zasadami prawa międzynarodowego i uznawanymi powszechnie aktami dotyczącymi praw człowieka,
84
Art. 3 Konwencji przyjmuje, że niniejszą Konwencję stosuje się do polityk i środków wprowadzonych przez Strony w związku z ochroną i promowaniem różnorodności form wyrazu kulturowego.
