references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
283
IV. Zalecenia dotyczące wdrożenia
A. Ogólne – konwencyjne podstawy dla formowania założeń systemu ochrony dziedzictwa kulturowego
Wdrożenie wiążącego Polskę prawodawstwa UNESCO polega na dostosowaniu naszego porządku krajowego do zasad przyjętych w omówionych Konwencjach, jak i realizacji konkretnych obowiązków z nich wypływających. Zgodnie z podstawowym założeniem leżącym u podstaw wszystkich Konwencji (a w sposób szczególny Konwencji z 1972 r.), prawo krajowe ma gwarantować skuteczną ochronę dziedzictwa kulturowego. Sposób ukształtowania porządku krajowego, który jest optymalny z punktu widzenia standardów międzynarodowych, wyznaczony został w Zaleceniach (Rekomendacjach) i Deklaracjach UNESCO. To one wskazują, jak w nowoczesny sposób chronić dziedzictwo. Akty o charakterze soft law stanowią konkretyzację obowiązków konwencyjnych, a jednocześnie stanowią dyrektywy kierunkowe dla ustawodawcy. Formułując więc ogólne zalecenia dotyczące wdrożenia dorobku prawnego UNESCO w prawie polskim, należy podkreślić znaczenie rozwiązań przyjętych w poniższych dokumentach: W pierwszej kolejności należy wskazać na przyjęte w dniu 11 grudnia 1962 r . Z a l e c e n i e w s p r a w i e o c h r o n y p i ę k n a i c h a r a k t e r u k r a j o b r a z ó w o r a z m i e j s c (dalej: Zalecenie z 1962 r.). Akt ten podkreśla znaczenie określonych krajobrazów i miejsc jako istotnych czynników rozwoju ekonomicznego i społecznego współczesnych państw. Ochrona krajobrazu powinna uwzględniać potrzeby danego społeczeństwa, ale również rozwój i potęp techniczny. Zalecenie z 1962 r. zaleca ochronę „piękna i charakteru krajobrazów oraz miejsc” czyli zachowanie, a jeśli to możliwe również odtworzenie, wyglądu naturalnych, wiejskich oraz miejskich krajobrazów i obszarów, dzieł rąk człowieka lub dzieł natury, które posiadają wartość kulturową lub estetyczną, bądź tworzą typowe otoczenie naturalne (pkt 1 Zalecenia z 1962 r.).
