references
286 A N E K S
1
r a l n e g o n a p ł a s z c z y ź n i e k r a j o w e j , przyjęte przez Konferencję Generalną UNESCO obradującą w Paryżu na 17. sesji w dniu 16 listopada 1972 r. (dalej: Zalecenie z 1972 r.). Zalecenie z 1972 r. stanowi obraz systemu ochronnego, który został uznany przez społeczność międzynarodową za optymalny. Zalecenie to zawiera kompletną grupę standardów, jakim powinno odpowiadać ustawodawstwo krajowe. W związku z tym powinny one stanowić punkt wyjścia dla dyskusji nad kształtem polskich przepisów z zakresu ochrony dziedzictwa kulturowego. Przede wszystkim niniejsze Zalecenie traktuje dziedzictwo kulturowe i naturalne jako jednolitą całość, której zanik powoduje stratę i nieodwracalne zubożenie tego zasobu. Państwa członkowskie, na terenie których znajdują się składniki tego dziedzictwa, są zobowiązane ich strzec i zagwarantować ich przekazanie przyszłym pokoleniom. Ponadto Zalecenie z 1972 r. wskazuje, że ostatecznym celem ochrony, konserwacji i prezentacji dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego jest dobro człowieka. Natomiast harmonia, stworzona przez działanie czasu i człowieka, pomiędzy zabytkiem a jego otoczeniem ma pierwszorzędne znaczenie i nie powinna być naruszona lub niszczona. Ochrona, konserwacja, jak i właściwe zachowanie chronionych obiektów powinny być uwzględnione w planach rozwoju regionalnego, wszelkich aktach planowania, zarówno na szczeblu krajowym, jak i lokalnym. Zalecenie z 1972 r. zakłada, że różnice między państwami i odmienne potrzeby poszczególnych zasobów zabytkowych sprawiają, że niemożliwe jest przyjęcie jednolitego standardu organizacji, aczkolwiek można wskazać pewne wspólne kryteria tej ochrony. Pierwsza grupa zaleceń dotyczy organizacji służb ochronnych. Wykonywanie administracji ochronnej powinno być w świetle tego Zalecenia powierzone wyspecjalizowanej służbie publicznej odpowiadającej za realizację następujących zadań: 1) rozwijanie i wprowadzanie wszelkich środków dla ochrony, konserwacji i prezentacji dziedzictwa naturalnego i kulturowego danego państwa i uczynienie go czynnym elementem życia społecznego, przede wszystkim przez sporządzenie inwentarza dziedzictwa kulturowego i naturalnego, tworząc odpowiednie służby dokumentacyjne; 2) szkolenia i rekrutacja wymaganego personelu naukowego, technicznego i administracyjnego, odpowiedzialnego za stworzenie programów służących rozpoznaniu, ochronie, konserwacji i integracji oraz kierowanie ich realizacją;
