references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
293
nie ochrony obszarów zabytkowych i ich otoczenia. Wskazuje się ponadto, że żadne państwo, kierujące się duchem i zasadami Zalecenia, nie powinno podejmować akcji mających na celu zniszczenie lub zmianę zabytkowych dzielnic, miast i obszarów na swoim terenie. Na szczególną uwagę zasługuje najnowsza Z a l e c e n i e U N E S C O w s p r a w i e h i s t o r y c z n e g o k r a j o b r a z u m i e j s k i e g o (2 0 1 1). Zalecenie wymaga w szczególności podjęcia przez państwa członkowskie stosownych środków (w tym stworzenia nowego instrumentu normatywnego), gwarantujących właściwe monitorowanie ochrony i konserwacji oraz zarządzania miastami historycznymi. Zalecenie wskazuje na potrzebę: zapobiegania degradacji dziedzictwa miejskiego pod wpływem zachodzącym współcześnie procesów społeczno-gospodarczych oraz umacniania spójności społecznej w miastach poprzez partycypację i poczucie tożsamości. Zalecenie z 2011 r. zakłada, że dziedzictwo kulturowe jest atutem rozwoju miasta, pod warunkiem stosowania postulatów i narzędzi związanych z podejściem krajobrazowym (w tym odpowiedniego instrumentu normatywnego). Niniejsze Zalecenie odpowiada na potrzebę pełniejszego włączania i wpisywania strategii dotyczących ochrony i konserwacji dziedzictwa miejskiego w ramy ogólniejszych celów całościowego, trwałego i zrównoważonego rozwoju, w taki sposób, by zyskiwały wsparcie inicjatywy publiczne i prywatne mające na celu ochronę i podnoszenie jakości środowiska człowieka. Sugeruje ona stosowanie podejścia krajobrazowego w celu rozpoznania, ochrony i konserwacji oraz zarządzania w odniesieniu do obszarów zabytkowych w szerszym kontekście miejskim, poprzez uwzględnienie współzależności ich form materialnych, organizacji przestrzennej i powiązań, cech przyrodniczych i kontekstu, a także wartości społecznych i kulturowych. Zalecenie z 2011 r. opiera się na czterech wcześniejszych Zaleceniach UNESCO dotyczących ochrony dziedzictwa, uznając znaczenie i aktualność zawartych w nich pojęć i zasad dla historii i praktyki konserwacji. Jednocześnie opiera się na współczesnych konwencjach i kartach dotyczących ochrony i konserwacji, które traktują o wielu wymiarach dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego, a także redefiniuje podstawowe pojęcia (np. historycznego krajobrazu miejskiego). Promowane w Zaleceniu z 2011 roku podejście krajobrazowe do historycznego dziedzictwa miejskiego ma na celu zachowanie jakości środowiska człowieka poprzez wykorzystywanie przestrzeni miejskich w sposób bardziej
