references
296 A N E K S
1
3) w zakresie konstrukcji form ochrony – należy wprowadzić nową formę ochrony, która odpowiadałaby wymaganiom Zalecenia UNESCO w sprawie historycznego krajobrazu miejskiego (2011), jak i nowelizacji obowiązujących przepisów, która usunęłaby ich liczne wady, negatywnie oddziałujące na efektywność wskazanych form ochrony. Nie ulega wątpliwości, że zmianie przepisów musi towarzyszyć przyjęcie określonej polityki państwa w odniesieniu do chronionego zasobu87. Nie chodzi tylko o przyjęcie Krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami, który jest jedynie aktem polityki. O polityce w danej dziedzinie możemy mówić dopiero wówczas, gdy państwo realizuje wcześniej zadeklarowane cele i zadania88.
B. Szczegółowe
Wdrożenie wiążącego Polskę prawodawstwa UNESCO w opisywanej dziedzinie polega w szczególności na uwzględnieniu w porządku krajowym szeregu rozwiązań prawnych. Poniżej zostaną przedstawione podstawowe zadania, które nie zostały dotychczas wdrożone albo których wdrożenie nie jest wystarczające. Jednocześnie wskazać należy, że zapewnienie skuteczności zobowiązań międzynarodowych wypływających z opisywanego dorobku prawnego UNESCO nie jest jedynie domeną ustawodawcy, ale również wyraża się na etapie stosowania prawa. W szczególności Konwencja z 2005 r. jest doskonałym tego przykładem, gdyż wskazuje przede wszystkim zasady, jakimi Państwa Strony Konwencji powinny się kierować, a nie konkretne zadania. Konwencja ta stanowi w istocie ramy dla wdrażania szczegółowych wytycznych (dyrektywy postępowania) w obszarze ochrony dziedzictwa materialnego oraz niematerialnego (zasady jakimi powinien się kierować zarówno ustawodawca, jak i organy stosujące prawo). Trzeba zauważyć, że np. postanowienia Konwencji haskiej (1954) zostały odzwierciedlone w Rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 25 sierpnia 2004 r. w sprawie
87
88
Szczególnie ważne jest tu nadanie właściwej rangi działaniom edukacyjnym i informacyjnym. Najważniejszych elementów tej polityki nie można jednak określać w oderwaniu od omawianego dorobku prawnego UNESCO, w tym w szczególności Konwencji z 2005 r.
