references
300 A N E K S
1
menty prawne (w tym efektywny system ochrony i zarządzania). Konwencja (1972) oraz wytyczne zobowiązują ponadto do odpowiedniego wyznaczania granic wpisanych obszarów oraz ustalania stref buforowych. Dotychczasowy sposób wdrożenia Konwencji (1972) należy uznać za niewystarczający, a prawo krajowe za niegwarantujące właściwego zachowania chronionych obiektów i obszarów wpisanych na Listę światowego dziedzictwa. W związku z tym należy rekomendować dokonanie audytu stanu prawnego miejsc Światowego Dziedzictwa, a następnie zmiany w odpowiednich przepisach. W szczególności należy wskazać na potrzebę: 1. Zmiany przepisów dotyczących „otoczenia” i kontekstu zabytku, które umożliwiłyby umocowanie stref buforowych. 2. Przyjęcia nowej formy ochrony o charakterze obszarowym, przyjmowanej w formie aktu prawa miejscowego, która stanowiłaby jednocześnie formę wdrożenia planu ochrony, któremu nadano by tym samym odpowiednią rangę prawną. Wskazana forma ochrony mogłaby być powierzona wojewodzie. Treścią tej formy ochrony powinno być wprowadzenie na chronionym obszarze określonych nakazów, zakazów i ograniczeń. Wprowadzenie wskazanej formy ochrony jest jedyną szansą na zagwarantowanie właściwej ochrony i zarządzania na obszarach wpisanych na Listę światowego dziedzictwa, a tym samym spełnienie warunków Konwencji z 1972 r. Dodanie ochrony obszarowej stanowiłoby uzupełnienie luki w przepisach z zakresu ochrony zabytków. Zauważyć należy, że od wielu lat w literaturze wskazuje się na nieprzystosowanie rejestru zabytków do ochrony zespołów budowlanych oraz historycznych układów urbanistycznych i ruralistycznych. Nowa forma ochrony powinna w swojej treści odpowiadać strefom ochrony konserwatorskiej ustalanym w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego (art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami). Brak obowiązku sporządzania tych planów sprawia, że administracja rządowa mogłaby być wyposażona w możliwość wprowadzania ochrony obszarowej. Projektowane przepisy powinny stanowić, że wojewoda wprowadza strefę ochrony konserwatorskiej w formie aktu prawa miejscowego (rozporządzenie wojewody). Na terenie strefy ochrony konserwatorskiej lub jej części mogłyby być ustanowione zakazy i ograniczenia wymienione w przepisie. Rozporządzenie wojewody powinno określać granice, sposób ochrony, a także zakazy i ograniczenia obowiązujące w strefie
