references
302 A N E K S
1
Konwencja (2001)
W obecnym stanie prawnym obowiązują już przepisy dotyczące podwodnego dziedzictwa kulturowego. Podstawowe znaczenie ma tu ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Analiza przepisów obecnego stanu prawnego prowadzi to wniosku, że jego specyfika wymaga szczególnego uwzględnienia w przepisach. Wskazane byłoby przede wszystkim: 1. Określenie organów odpowiedzialnych za ochronę podwodnego dziedzictwa kulturowego. 2. Rozbudowanie regulacji obecnie znajdującej się w art. 36 ust. 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. 3. Rozciągnięcie możliwości stosowania nowej obszarowej formy ochrony, o której mowa wyżej, również do obszarów morskich, a więc ochrony podwodnego dziedzictwa kulturowego. Pamiętać należy, że przepisy krajowe mają na celu zapewnienie możliwości monitorowania i zabezpieczenia cennych kulturowo obiektów pozostających pod wodą. 4. Wprowadzenie kategorii res extra commercium.
Konwencja (2003)
Podstawowym wyzwaniem wdrożenia Konwencji z 2003 r. jest nadanie właściwej rangi problematyce ochrony dziedzictwa niematerialnego (w jakimś stopniu również poprzez ustawowe umocowanie przyjętej już propozycji wdrożenia nin. Konwencji przez MKiDN oraz NID, choć zmiana przepisów nie jest warunkiem niezbędnym dla wdrażania Konwencji), a w związku z tym zmianą paradygmatu obecnej regulacji ochrony zabytków w kierunku regulacji ochrony dziedzictwa kulturowego, traktowanego jako całość. Łączne postrzeganie elementów materialnych oraz niematerialnych może być zapewnione wyłącznie poprzez systemowe zmiany w obowiązujących przepisach np. poprzez wprowadzenie ustawy – Prawo ochrony dziedzictwa kulturowego, która mogłaby zostać podzielona na następujące rozdziały: 1. Przepisy ogólne (obejmujące zasady i definicje) 2. Ochrona dziedzictwa materialnego: a. zabytków ruchomych (w tym zmienione przepisy dot. wywozu i restytucji).
