references
306 A N E K S
1
dzictwu duchowemu oraz wartościom estetycznym środowiska kulturowo-przyrodniczego, w którym żyje człowiek. Wprowadzenie takiego systemu wymaga jednak zmiany podstawy normatywnej101. Tylko regulacja oparta na nowych założeniach spełniać będzie cele, o których mowa w Konstytucji RP oraz ratyfikowanych umowa międzynarodowych (w tym w Konwencjach UNESCO), a analizowane tu międzynarodowe akty normatywne (tak wiążące, jak i niewiążące, np. Zalecenia (Rekomendacje) z 1972 i 2011 roku) zawierają wskazówki, w jaki sposób można je osiągnąć. Omówione prawodawstwo UNESCO, będące wynikiem pracy najwybitniejszych specjalistów z zakresu ochrony dziedzictwa, stanowi zebranie najlepszych i sprawdzonych mechanizmów ochrony. Akty te zawierają syntetyczne wskazania, jak nowocześnie chronić dziedzictwo kulturowe, które w procesie ratyfikacji kolejnych Konwencji zobowiązaliśmy się przenieść do naszego prawnego porządku krajowego.
101
Wprowadzeniu ewentualnych przepisów dot. ochrony niematerialnego dziedzictwa towarzyszyć powinna zmiana obowiązujących przepisów, idąca w kierunku ustawy o ochronie dziedzictwa kulturowego, co odpowiadałoby duchowi Konwencji, jak i podstawie aksjologicznej przyjętej w polskiej Konstytucji. Ratyfikacja Konwencji zobowiązuje bowiem do rozszerzającej wykładni art. 5 Konstytucji, a więc takiej, która prowadzi do stwierdzenia, że obowiązek strzeżenia, jako jedno z podstawowych zadań państwa, dotyczy zarówno elementów materialnych, jak i niematerialnych tego dziedzictwa. Konwencja z 2003 r. dopełnia dotychczasowy obraz odnosząc się również do elementów niematerialnego dziedzictwa, uświadamiając nam, że dziedzictwo kulturowe (materialne, niematerialne, jak i przyrodnicze) musi być chronione w sposób integralny.
