references
54 O B E C N A
SYTUACJA PRAWNA W ZAKRESIE OCHRONY I ZARZĄDZANIA...
tego zasobu nie jest jednak rozpoznana w skali kraju, gdyż nie przyjęto metodologii określania wartości tych obiektów (czyli metody ich wybierania). Wyliczone grupy dziedzictwa nie wyczerpują polskiego zasobu dziedzictwa, gdyż formalnie jest on jeszcze szerszy. Współczesna teoria konserwatorska i nasze ustawy wskazują jako dziedzictwo na przykład również krajobrazy kulturowe czy ogromną rozmaitość dziedzictwa poprzemysłowego (Rada Europy planuje, by rok 2015 był rokiem dziedzictwa przemysłowego). Tym niemniej już na podstawie wyliczonych – i potencjalnie zidentyfikowanych – grup dziedzictwa można sformułować pewne wnioski. W Polsce mamy co najmniej setki tysięcy obiektów, zespołów i obszarów, które zgodnie z zapisami prawa reprezentują wartości, pozwalające uznać je za dziedzictwo. Zasób ten jest bardzo różnorodny, co powoduje, iż nie podlega prostym kwalifikacjom. Dlatego też zasób ten nie może być podzielony na grupy typologiczne o spójnej charakterystyce (co jest warunkiem opracowania spójnych celów i metod działania). Jednocześnie nie została opracowana kompleksowa metodologia umożliwiająca identyfikację dziedzictwa – dlatego liczba dóbr dziedzictwa nie jest rozpoznana. Można więc stwierdzić, że istniejący system nie jest w stanie jednoznacznie określić zasobu dziedzictwa, a w konsekwencji nie może zapewnić jego kontroli oraz ochrony.
Jaki jest współczesny cel postępowania z zabytkiem/ dziedzictwem?
Jak więc w takiej sytuacji będzie brzmiała współczesna odpowiedź na pytanie o cel postępowania z zabytkiem? W przeszłości była ona oczywista – zasadniczym celem postępowania z zabytkami była ich ochrona. Generalnym celem zachowania zabytków było przekazanie ich w przyszłość w stanie jak najmniej przekształconym. Dlatego też w tradycyjnej teorii konserwatorskiej zakładano, iż działania dotyczące zabytku powinny być podporządkowane utrzymaniu jego historycznej formy
