154 R o z d z i a ł i – r o l a K U lt U r Y w Ks z ta łt o wa N i U s p o ł e c z e ń s t wa . . . inwestowania i tworzenia miejsc pracy, źródło kreatywności i innowacyjności, dziedzinę, od której można nauczyć się elastyczności działania i umiejętności przetrwania w różnych, nie zawsze korzystnych warunkach. W tekście są przedstawione główne obszary badań ekonomiki kultury. Podjęto próbę umieszczenia ich w szerszym kontekście koncepcji/teorii związanych z teorią ekonomii oraz polityką społeczną. Nacisk położono na ukazanie ewolucji tej dziedziny na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. W tekście znajdujemy więc kolejno rozważania na temat: · · · narodzin i rozwoju ekonomiki kultury jako dyscypliny naukowej specyfiki dóbr kultury ekonomicznych uwarunkowań rozwoju kultury w ramach trzech części gospodarki: sektora publicznego, prywatnego i tzw. trzeciego (non-profit). Analiza natury ogólnej w całym tekście uzupełniona jest szczególną europejską (w tym polską) perspektywą, a wątki teoretyczne przeplatają się z aplikacyjnymi. oraz 1. Narodziny i rozwój ekonomiki kultury Ekonomika kultury to młoda dyscyplina ekonomiczna: · badająca zjawiska i prawidłowości ekonomiczne występujące w kulturze i jej przemysłach, a także · ustalająca efektywne w sferze kultury instrumenty polityki ekonomicznej. Za jej fundamenty uznaje się pierwsze poświęcone ekonomii i sztuce prace Johna Kennetha Galbraitha. Znaczną rolę odegrały prowadzone w latach 60. XX wieku debaty poświęcone przede wszystkim problemowi finansowania kultury ze środków publicznych w warunkach gospodarki rynkowej. Debaty dotyczące interwencjonizmu państwa w sferze kultury miały miejsce zarówno w Europie, głównie w Niemczech i Wielkiej Brytanii, a także w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Trzeba jednak przyznać, że to właśnie w USA, gdzie ówczesnymi liderami debat byli: A.C. Robbins, autor The State2 i A.T. Peacock, 2 A.C. Robbins, TheState, [w:] PoliticsandEconomics.Papersin