e Ko N o M i K a K U lt U r Y j a Ko d z i e d z i N a b a d a w c z a 165 Uzyskano w ten sposób gwarancję społecznego nadzoru nad wykorzystaniem środków publicznych, a zarazem osiągnięto wyższy stopień kompetencji podejmowanych decyzji. · Większegoznaczenianabrałazasadawspółfinansowaniaprzedsięwzięć ze źródeł publicznych i prywatnych. Większy niż dotychczas był również udział dochodów własnych artystów i instytucji kulturalnych w dochodach ogółem (wyższe tantiemy w wyniku walki z piractwem, większe umiejętności instytucji w pozyskiwaniu środków finansowych, wzrost cen za dobra i usługi). · Finansowanie kultury zaczęto postrzegać jako długoterminową inwestycję o charakterze zarówno społecznym, jak i ekonomicznym. Do jej realizacji wykorzystywano nie tylko środki ściśle budżetowe, lecz także parabudżetowe i pozabudżetowe (wpływy z dochodowych przemysłów kultury, dochody z turystyki kulturalnej, specjalne podatki celowe, dochody ze sponsorowania, etc.) oraz środki prywatne pochodzące przykładowo ze sponsorowania kultury. · Publiczneinstytucjekulturystająsięautonomicznei ustabilizowanefinansowo. Ich swoista – bo dotycząca wyłącznie procesu zarządzania – prywatyzacja dokonuje się przy wykorzystaniu form prawnych trzeciego sektora. Dzięki tym zmianom instytucje stają się niezależne, mogą elastycznie reagować na nowe wyzwania i mają silniejszy związek z odbiorcami i artystami; wyższa jest jakość usług, a oferta szersza, bardziej różnorodna i dostosowana do potrzeb odbiorców, przy tym samym poziomie wsparcia ze środków publicznych, dzięki efektywniejszemu wykorzystaniu istniejących źródeł oraz tworzeniu i wykorzystywaniu nowych, dodatkowych źródeł finansowania. Autonomizacja publicznych instytucji kultury rozpoczęła się w Europie od cieszących się prestiżem, i zajmujących niebagatelne miejsce w wydatkach publicznych na kulturę, narodowych instytucji kultury. Później ich śladem podążyły pozostałe instytucje. Kanclerz Niemiec G. Schroeder skomentował dokonujące się wówczas w Europie zmiany następująco: „kultura musi pozostać zadaniem państwa, ale niekoniecznie zadaniem dla administracji państwowej”. · Obserwujemy rozwój tzw. finansowania pośredniego. Jest ono realizowane drogą tworzenia systemu rozwiązań, przede wszystkim o charakterze fiskalnym, które bądź mają zachęcać do finansowania