edUK acja MUzealNa w praK t Yce z aMKU KrólewsKiego... 25 1 nic. Eksponaty zlewają się w jego pamięci – podobnie jak żołnierzowi z powieści Hemingwaya – w jeden ciąg tych samych, statycznych przedstawień. Któż z nas nie doświadczył tego zjawiska? Dotyka ono nawet wyrobionego widza, a tym bardziej młodzieży, generalnie zainteresowanej odbiorem zupełnie innego rodzaju bodźców płynących z gier komputerowych, komiksów, wideoklipów, etc. Re-kreacja obiektu muzealnego staje się zatem koniecznością i racją bytu działów edukacyjnych w muzeach. Żeby coś ZOBACZYĆ – trzeba umieć patrzeć, a żeby umieć patrzeć – trzeba się patrzenia uczyć, trzeba je ćwiczyć. Widzenie, w aspekcie głębszym niż tylko techniczny („widzieć problem, spojrzeć szerzej, dostrzec możliwości, zobaczyć perspektywy…”) jest warunkiem sinequanon nie tylko wszelkiego poznania, ale także doświadczenia, odczucia, wpływu, uwrażliwienia. Działalność edukacyjną Zamku Królewskiego w Warszawie w formie lekcji, warsztatów muzealnych oraz różnych programów edukacyjnych prowadzą dwa działy – Dział Oświatowy oraz Pracownia Działań Muzealnych. „Widzialność” obiektu muzealnego Nadrzędnym celem pracy zespołu Pracowni Działań Muzealnych (dalej: P.D.M.) kierowanej przez Jana Daniela Artymowskiego jest zaprezentowanie ekspozycji muzealnej w taki sposób, by została ona realnie zobaczona oraz, by zwiększyła się jej oglądalność rozumiana jako autentyczne, osobiste podejście do prezentowanych w muzeum zabytków. Warsztaty i inne zajęcia prowadzone przez zespół stanowią propozycję wspólnego działania w przestrzeni muzealnej, przy założeniu osobistego, aktywnego i twórczego zaangażowania wszystkich uczestników. Poszczególne tematy warsztatów zamkowych inspirowane są wybranymi wydarzeniami z historii, elementami wnętrz zamkowych i eksponowanymi tutaj dziełami sztuki, które służą za punkt wyjścia do osobistych poszukiwań, realizowanych różnymi środkami np.: plastycznymi, muzycznymi, literackimi czy teatralnymi. Podczas zajęć prezentowany jest tylko pewien, starannie wyselekcjonowany fragment ekspozycji. Fundamentalnym założeniem jest to, że nierealne jest obejrzenie i, co ważniejsze, zobaczenie całości