p r a K t Y K o w a N i e K U lt U r Y. s z K i c d o p r o b l e M U 75 dynamiczny układ starych i nowych elementów. Relacje, w które te elementy wchodzą, są produktywne, „zaangażowani w nie ludzie i przedmioty-media tworzą nowe formy estetyczne, nowe rodzaje wspólnot i nowe rodzaje podmiotowości”17, ale po pierwsze – te emergentne formy są wynikiem konfliktów i sojuszy pomiędzy starymi i nowymi elementami, a nie wygranej nowego, a po drugie – istotna jest specyfika konkretnych, lokalnych praktyk i sytuacji, bo wynik remediacji jest z założenia niepewny, niestabilny i silnie uzależniony od kontekstu18. Dlatego najwłaściwszym sposobem opisu remediacji wydaje się właśnie podejście etnograficzne skupiające uwagę na usytuowanych praktykach. W ten sposób etnografia współczesności, obserwując wyłaniający się, nie poznany jeszcze do końca porządek kulturowy, próbuje uniknąć błędnego założenia, że to, co nowe jest zawsze z istoty swojej dominujące, a to, co stare – zawsze rezydualne19. Zamiast tego, pisze Paul Rabinow, odwołując się do Raymonda Williamsa, sama relacja pomiędzy starym a nowym staje się wyzwaniem poznawczym. „Pytanie o to, jak nowym i starym elementom nadaje się formę i wprawia w ruch, dobrze lub źle, staje się znaczącym polem badawczym. Nazywam to pole współczesnością”20. Projekty przywołane w niniejszym tekście aspirowały do badania współczesności – „momentu historycznego, 17 18 Cytat z raportu „Młodzi a media”…, s. 7. W raporcie możemy przeczytać: „Mamy do czynienia z remediacją, gdy w relacje bliskości wkraczają komunikatory, takie jak Gadu-Gadu, infrastruktury komunikacyjne do archiwizowania kontaktów i wymieniania się uwagą, takie jak Nasza-klasa czy telefony komórkowe, które intensyfikują bycie razem w niespotykany wcześniej sposób. Mamy do czynienia z remediacją, gdy w praktyki uczenia się i kontaktu ze szkołą wplatają się ahierarchiczne formy niekonsekrowanej wiedzy, takie jak Wikipedia, a „Iliada” staje się nie tylko książką dostępną w szkolnej bibliotece, ale też plikiem mp3 dostępnym w sieci. Mamy do czynienia z remediacją, gdy indywidualne pasje tworzenia, zbierania czy słuchania mogą stać się intensywniejsze i zostawić po sobie więcej nowych treści dzięki połączeniu w sieciowe społeczności praktyki podobnych sobie ludzi”. MIM, s. 7. 19 P. Rabinow, MarkingTime:OntheAnthropologyoftheContemporary, Princeton 2008, s. 3. 20 Tamże s. 3.