K U lt U r a – M e d i a – e d U K a c j a 79 mających dać początek funkcjonowania niezależnych mediów publicznych, minister kultury i sztuki w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, Izabella Cywińska rozpoczęła od stwierdzenia: Telewizjai radiotodla wieluwspółczesnychPolakówi szkołai uniwersytet.Aleconajważniejsze,telewizjai radiotowielokroćwspółczesnybajarz.Dyskusjazapewne będziesięskupiałaraczejwokółsprawdostępnościi stopniauspołecznieniaradiai telewizjianiżelisprawjejprogramu:mówięo programie intelektualnymi kulturalnym3. Tak się też stało, dyskusje dotyczące działalności polskich mediów – jeśli nawet dotyczą programu – to zwykle tej jego części, która bezpośrednio związana jest z polityką. Uchwalona w 1992 roku ustawa o radiofonii i telewizji pozostaje jednak w swych zasadniczych postanowieniach wierna nurtowi myślenia o mediach – wszystkich mediach – w kategoriach służby publicznej. Pierwszy artykuł ustawy powtarza niemal dokładnie to, co jako zadanie BBC definiował sir John Reith. Zgodnie z polska ustawą zadaniem radiofonii i telewizji jest: 1) dostarczanie informacji; 2) udostępnianie dóbr kultury i sztuki; 3) ułatwianie korzystania z oświaty i dorobku nauki; 4) dostarczanie rozrywki; 5) popieranie krajowej twórczości audiowizualnej. Kilka lat później do tego katalogu dopisano jeszcze jedno zadanie: upowszechnianie edukacji obywatelskiej. To, przypomnijmy, obowiązki wszystkich nadawców. Media publiczne maja powinności bardziej precyzyjnie określone. Ich zadaniem jest m.in. „popieranie twórczości artystycznej, literackiej, naukowej oraz działalności oświatowej”. Tworzone przez publiczną radiofonię i telewizję programy powinny zaś „służyć rozwojowi kultury, nauki i oświaty ze szczególnym uwzględnieniem polskiego dorobku intelektualnego i artystycznego”. Należy więc podkreślić, że działanie na rzecz kultury narodowej jest jednym z celów, jakie ustawodawca postawił przed radiofonią i telewizją, w szczególności publiczną. 3 SejmRPXkadencja.Sprawozdaniestenograficznez 43posiedzeniaSejmu, s. 299-30.