references
1 30 K R A J O B R A Z
K U L T U R O W O - P R Z Y R O D N I C Z Y. D E F I N I C J E I A S P E K T Y P R A W N E
podejścia krajobrazowego mogło przynieść pożądane efekty. Ponadto Zalecenie przyjmuje, że pozarządowe organizacje krajowe i międzynarodowe powinny uczestniczyć w opracowywaniu oraz propagowaniu narzędzi i tzw. najlepszych praktyk w stosowaniu podejścia krajobrazowego do historycznego dziedzictwa miejskiego. Kształtowanie polityki rozwoju miasta również powinno opierać się na udziale wszystkich interesariuszy i powinno być skoordynowane z punktu widzenia roli zarówno poszczególnych instytucji, jak i działów administracji rządowej. Wymaga to między innymi rozwijania narzędzi służących udziałowi obywateli. Przy czym, zgodnie z niniejszym Zaleceniem, powinny one uwzględniać zróżnicowany przekrój interesariuszy i pozwalać im na udział w definiowaniu tych wartości, które powinny być uznane za najważniejsze dla danego obszaru, w wypracowywaniu koncepcji dalszego rozwoju odzwierciedlających jego różnorodność, wyznaczaniu celów i uzgadnianiu działań mających na celu ochronę dziedzictwa zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju. Narzędzia służące udziałowi obywateli powinny stanowić integralną część dynamiki zarządzania miastem. Mają one pozwalać na uzyskiwanie wiedzy o historii, tradycjach, wartościach, potrzebach i aspiracjach danej społeczności oraz ułatwiać mediacje i negocjacje między grupami reprezentującymi odmienne interesy. Zalecenie przyjmuje, że dziedzictwo miejskie jest kapitałem społecznym. Dla właściwego wdrażania koncepcji podejścia krajobrazowego konieczne jest jej rozumienie i współdziałanie przy jej realizacji. Osiągnięcie celów wskazanych w Zaleceniu wymaga w związku z tym zaangażowania wszystkich interesariuszy: decydentów, zarządzających, przedstawicieli społeczności lokalnych, specjalistów itp. Nie jest więc możliwe tworzenie efektywnych mechanizmów zarządzania dziedzictwem z pominięciem społeczeństwa. Implementacja standardów działania wskazanych w Zaleceniu na poziomie krajowym powinna w szczególności zagwarantować udział społeczeństwa w ochronie i kształtowaniu krajobrazu. Partycypacja społeczna, jak wskazuje K. Pawłowska, rodzi wiele korzyści, tak dla projektantów, planistów czy władz, jak i, nade wszystko, dla mieszkańców, choć w praktyce, wobec braku umiejętności jej organizowania,
