references
1 32 K R A J O B R A Z
K U L T U R O W O - P R Z Y R O D N I C Z Y. D E F I N I C J E I A S P E K T Y P R A W N E
Należy pamiętać, że pełne wykorzystanie potencjału partycypacji społecznej zakłada zrozumienie jej idei, a w szczególności przyjęcie, że składa się ona niezmiennie z określonych faz, które obejmują informowanie interesariuszy, badanie ich potrzeb, prezentację i wyjaśnienie projektu interesariuszom, negocjacje kwestii spornych, ewentualne uczestnictwo interesariuszy w realizacji projektu12. Pominięcie któregoś ze wskazanych etapów czyni partycypację pozorną, nierzadko przynoszącą więcej złego niż dobrego.
Konwencja ramowa Rady Europy w sprawie wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa (2005)
Konwencja z Faro stanowi wyraz nowej filozofii ochrony dziedzictwa, w której człowiek znajduje się w centrum działań ochronnych. Opiera się ona na przekonaniu o celowości włączenia każdego człowieka w proces definiowania dziedzictwa kulturowego oraz zarządzania nim. Konwencja z Faro wprowadza najszerszą w dotychczasowym dorobku prawa międzynarodowego definicję „dziedzictwa kulturowego”. Zgodnie z artykułem 2., dla celów wskazanej Konwencji dziedzictwo kulturowe stanowi zbiór zasobów odziedziczonych z przeszłości, które ludzie uznają, niezależnie od prawa własności, za odzwierciedlenie i wyraz ich nieustannie ewoluujących wartości, wierzeń, wiedzy i tradycji. Obejmuje osobno wszystkie aspekty środowiskowe wynikające z interakcji pomiędzy człowiekiem i miejscem w czasie. Wspólnota dziedzictwa składa się z ludzi uznających wartość poszczególnych aspektów dziedzictwa kulturowego i pragnących – w ramach działalności publicznej – zachowywać dziedzictwo i przekazać je następnym pokoleniom. Jednocześnie strony Konwencji zobowiązują się do szerzenia idei wspólnego dziedzictwa europejskiego, które obejmuje wszelkie formy dziedzictwa kulturowego Europy stanowiące jako całość wspólne źródło pamięci, zrozumienia, tożsamości, spójności i kreatywności; oraz ideały, zasady i wartości wynikające z doświadczeń postępu i konfliktów
tego jest wypracowanie wspólnej koncepcji (jednej bądź kilku) dotyczącej zmian w danej przestrzeni publicznej”. N. Laurisz, Warsztaty urbanistyczne charrette w Będzinie, (red.) M. Ćwiklicki i M. Frączek, Kraków 2009, s. 193–194. 12 Pawłowska K., op. cit., s. 27 i nast.
