references
2 0 W P ŁY W 1
OTOCZENIA NA ROZWÓJ INDYWIDUALNY I SPOŁECZNY
europejskich planistów, urbanistów i architektów. Karta przestrzeni publicznej przyjęta przez III Kongres Urbanistyki Polskiej w 2009 roku, a następnie, w czasie Kongresu Budownictwa w 2011 roku włączona w formie Aneksu do deklaracji programowej Polskiej Polityki Architektonicznej – polityki jakości krajobrazu, przestrzeni publicznej, architektury, jest w tej mierze kontynuacją aktu przyjętego w 1998 roku przez Europejską Radę Urbanistów (Nowa Karta Ateńska: Karta Miast Europejskich w XXI wieku), a następnie deklaracji ministrów krajów Unii Europejskiej z 2007 roku w sprawie rozwoju miast i spójności terytorialnej (Karta Lipska na rzecz zrównoważonego rozwoju miast europejskich). Pojęcie „zrównoważonego rozwoju” jest drugą, wymienioną w Ustawie z 2003 roku (obok pojęcia „ładu przestrzennego” rozumianego tu w rozszerzonym znaczeniu) zasadą ogólną kształtowania polityki przestrzennej i trybu postępowania w sprawach przeznaczenia terenów. W aktach europejskich odpowiada mu rangą pojęcie „spójności” procesu planistycznego, obejmujące zarówno jego spójność terytorialną, historyczną, ekonomiczną, jak i społeczną. Sygnatariusze wymienionych aktów oraz ich następcy stale podkreślają, że rozwiązania przestrzenne, same w sobie, nie są w stanie rozstrzygnąć problemów społecznych i ekonomicznych. Wobec tego, sztuka budowania miast i kształtowania miejskiego krajobrazu powinna obejmować również umiejętność tworzenia społeczności lokalnych, eksponowania lokalnych tradycji osadniczych, dziedzictwa kultury i historii. Nie może wprowadzać obcych tym wspólnotom wartości i zwyczajów wynikających z odmiennej kultury zamieszkiwania. To zaś zakłada znaczący udział przyszłych mieszkańców w procesie projektowania założeń urbanistycznych – przyjaznych, zwartych, dostępnych dla pieszych, dzieci i osób starszych, z dobrze rozwiniętą komunikacją publiczną. Powstające w ten sposób najmniejsze samodzielne jednostki osadnicze, bardziej miasta niż osiedla, powinny różnić się od innych wspólnot podzielanym przez mieszkańców poczuciem odrębności i tożsamości, nie jest natomiast pożądane, by różniły się między sobą zdecydowanie odmiennym profi lem majątkowym, zawodowym czy społecznym. Warunkowana tym autonomia i względna samowystarczalność lokalnych wspólnot zamieszkiwania, jak przewidują zwolennicy Nowej Urbanistyki, stanie się z kolei
