references
DZIEDZICTWO PRZYRODNICZE A ROZWÓJ SPOŁECZNY
25 1
Zbigniew Mirek Dziedzictwo przyrodnicze a rozwój społeczny
W
brew dość rozpowszechnionej opinii, istnieją pewne uniwersalne i obiektywne prawdy, wartości oraz kryteria, które
porządkują nasze myślenie o krajobrazie oraz wpisanym weń dziedziwie opisane życie, które każda cywilizacja, religia czy kultura sta-
dzictwie przyrodniczym. Najważniejszą z owych wartości jest prawwia w centrum swojego zainteresowania. Wartość ta i wszystkie inne z nią związane stanowią dobro wspólne, z natury swej społeczne, a to oznacza, że w naturalny sposób łączą one i spajają wspólnotę. Wspólnotowa świadomość nienaruszalności tych wartości daje możliwość odwołania się do nich w każdej sytuacji, jako do s.g. wspólnego mianownika i korzenia wszelkiego myślenia oraz działania. Te ważne konstatacje wyjściowe pozwalają w sposób bardziej jednoznaczny snuć refleksję na temat dziedzictwa przyrodniczego w kontekście rozwoju społecznego. Nie zapominając o życiu duchowym, zacznijmy od życia biologicznego. Konwencja o różnorodności biologicznej, przyjęta w roku 1992 na Szczycie Ziemi w Rio de Janeiro1, zwraca uwagę – w interesującym nas kontekście – na trzy ważne kwestie. Dwie pierwsze to bioróżnorodność i środowisko; trzecia to rozwój zrównoważony. Wszystkie trzy w sposób istotny dotykają problematyki krajobrazu i dziedzictwa przyrodniczego.
1
Dz.U. 2002, nr 184, poz. 1532.
