references
O P O Ł Ą C Z E N I U O C H R O N Y Z A B Y T K Ó W Z O C H R O N Ą P R Z Y R O D Y. . .
275
Jakub Lewicki O połączeniu ochrony zabytków z ochroną przyrody w nowym kierunku kształcenia konserwatorskiego
M
imo niezbyt odległego powstania pojęcia krajobrazu kulturowo-przyrodniczego, od dawna zwracano uwagę na powiązanie ze
sobą ochrony zabytków i ochrony przyrody. Mówiły o tym pierwsze akty prawne dotyczące ochrony zabytków. Już Dekret Rady Regencyjnej O opiece nad zabytkami sztuki i kultury w artykule 12. za zabytki uznawał pomniki przyrody – jaskinie (art. 12 par. a) oraz „ogrody ozdobne, aleje stare cmentarne i przydrożne; drzewa sędziwe i okazałe, otaczające zamczyska, kościoły, kapliczki, figury, cmentarze” (art. 12 par. g)1. Podobnie rozporządzenie Ministra
Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego o ochronie niektórych zabytków przyrody z dnia 15 września 1919 roku wymieniało chronione gatunki przyrodnicze2. Także pierwsza polska ustawa o ochronie przyrody z dnia 10 marca 1934 roku nakazywała ochronę roślin mających cechy zabytku3. Pisano, że „twory przyrody, jako to: ziemia, jej ukształtowanie i formacje, jaskinie, wody stojące i płynące, wodospady, brzegi tych wód, zwierzęta, rośliny, minerały, skamieniałości – tak gatunki, jak zbiorowiska i poszczególne okazy, których zachowanie
Dziennik Praw, 1918, nr 16 poz. 36. Rozporządzenie O ochronie niektórych zabytków przyrody Nr 8340/IV/19, Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1919, R. II, nr 10/11 z 1 listopada 1919 r., poz. 3, s. 318–320; Monitor Polski nr 208 z dnia 16 września 1919 r. 3 Ustawa o ochronie przyrody z dnia 10 marca 1934 r, art. 1. Dz.U. 1934, nr 31, poz. 274.
1 2
