references
302 W N I O S K I
Z D E B AT Y N A T E M AT „ S P O Ł E C Z N Y W Y M I A R K R A J O B R A Z U . . .
Krajobraz kulturowo-przyrodniczy stanowi nieodłączne otoczenie człowieka i przez to ma istotny wpływ na zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy. Niekontrolowane procesy urbanizacyjne, niepodporządkowane zasadom harmonijnego kształtowania krajobrazu, nieuwzględniające kontekstu kulturowo-przyrodniczego, prowadzą do chaosu w przestrzeni publicznej i powodują negatywne skutki ekonomiczne w perspektywie długofalowej. Przynoszą również ogromne straty społeczne. Wszyscy ponosimy koszty wadliwego planowania i zagospodarowania terenu – skutkują one zarówno niską jakością życia, jak również stratami finansowymi. Zgodnie z przesłaniem Konwencji ramowej Rady Europy w sprawie znaczenia dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa z Faro z 2005 roku, społeczeństwo, szczególnie w odniesieniu do wspólnot lokalnych, ma kluczowe znaczenie w gospodarowaniu dziedzictwem i przestrzenią. Wynika stąd konieczność jasnych regulacji prawnych, w których opracowaniu należy wziąć pod uwagę zachodzące współcześnie procesy społeczne i gospodarcze, przechodzenie od pojęcia zabytku do pojęcia dziedzictwa oraz od pojęcia ochrony zabytków do pojęcia zarządzania dziedzictwem, a także potrzebę zrównoważonej ochrony walorów przyrodniczych i kulturowych krajobrazu, zarówno miejskiego, jak i wiejskiego. Szczególne znaczenie ma harmonizacja zabudowy, uwzględniająca lokalne uwarunkowania, takie jak np. odrębność kulturową, tradycje w budownictwie i rzemiośle, specyfikę ukształtowania terenu, warunki geologiczne, aspekty estetyczne architektury i jej skomponowania z zielenią itd. Istotnym aspektem w procesie podejmowania decyzji, dotyczących usytuowania poszczególnych obiektów i ich zespo-
