references
82 K R A J O B R A Z
K U L T U R O W O - P R Z Y R O D N I C Z Y. D E F I N I C J E I A S P E K T Y P R A W N E
krajobrazu wśród obywateli (art. 6, pkt A), organizować szkolenia i prowadzić działania z zakresu powszechnej edukacji dotyczącej krajobrazu (art. 6, pkt B). Krajobraz Polski ulega ogromnym przeobrażeniom, które nie podlegają żadnej stałej obserwacji. Raporty o stanie zagospodarowania przestrzennego kraju operują wprawdzie setkami informacji statystycznych i barwnymi diagramami, ale tworzą one obraz nie oddający rzeczywistego stanu rzeczy. Brak w nich jakiejkolwiek oceny jakości przestrzeni i zachodzących w niej zmian. Patrząc na krajobraz Polski od 2006 roku, kiedy Polska Rada Architektury (PRA) sformułowała pierwszą diagnozę stanu polskiej przestrzeni14, identyfi kując podstawowe zjawiska i procesy destrukcji krajobrazu – do dziś widzimy, że nie uległy one zahamowaniu. Tak więc, w ciągu tych 9 lat nie tylko nie nastąpiła żadna poprawa mechanizmów, które kształtują przestrzeń, ale nawet pojawiły się nowe, poprzednio nie występujące procesy niszczące jej jakość, pomimo faktu „punktowego” występowania przykładów pozytywnych: rozlewanie się zabudowy – dalsza ekspansja15 reklamy – dalsza ekspansja, wzrost skali nowe zagrożenie – turbiny wiatrowe nowe zagrożenie – ekrany akustyczne.
Gospodarowanie krajobrazem
W powszechnym rozumieniu krajobraz w Polsce nie jest traktowany jako zasób czy wartość. Wartością jest powierzchnia, na której można zrealizować inwestycję. A skoro coś nie jest wartością, to nie jest przedmiotem gospodarowania. Jakie warunki konieczne powinny być spełnione, by mogła nastąpić poprawa stanu krajobrazu Polski?
14 Chwalibóg K., (red.), (2007). Krajobraz Polski i Polityka, Polska Rada Architektury, ZG SARP, ZG TUP, Urbanista, Warszawa. 15 Jałowiecki B., (2007). Fragmentacja i prywatyzacja przestrzeni, [w:] B. Jałowiecki, W. Łukowski (red.), Gettoizacja polskiej przestrzeni miejskiej, Wydawnictwo SWPS Academica i Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa, s. 11-28.
