references
86 K R A J O B R A Z
K U L T U R O W O - P R Z Y R O D N I C Z Y. D E F I N I C J E I A S P E K T Y P R A W N E
Przeciwdziałanie rozlewaniu się zabudowy
Niezależnie od potrzeby intensyfi kacji centralnych terenów miast, aby ograniczyć tendencje zabudowy peryferii, nie uda się wyeliminować tego zjawiska bez stworzenia konkurencyjnej oferty dla rozwoju rozproszonego. Taką ofertą jest budowa nowych zespołów zabudowy zwartej, opartych o osie transportu publicznego, a przede wszystkim szynowego. Tego rodzaju realizacje powstają w szeregu krajów Europy jako dzielnice ekologiczne spełniające wymogi współczesnej urbanistyki. Dzięki połączeniu walorów życia „miejskiego” z dogodnym dostępem do terenów otwartych, powstaje atrakcyjne środowisko zamieszkania. W warunkach realizacji tego rodzaju wielofunkcyjnej zabudowy można budować miasta przewyższające jakościowo standardy życia w przestrzeni niekontrolowanej zabudowy peryferii. Obecnie w Polsce nie są realizowane takie formy rozbudowy miast. Ostatnim zrealizowanym przykładem podobnej dzielnicy jest warszawskie Pasmo Ursynów-Natolin zaplanowane jeszcze w czasach gospodarki scentralizowanej, i obarczone pewnymi wadami systemowymi w ukształtowaniu alei KEN, ale tworzące korzystne relacje między zabudową, zielenią i transportem. Co należałoby zrobić, aby umożliwić w ten sposób rozbudowę miast, których potencjał demograficzny i gospodarczy tego wymaga? Konieczne wydaje się pokonanie kilku istotnych barier obecnego systemu zarządzania przestrzenią. Są nimi: brak świadomości oraz woli zrozumienia, że istnieje potrzeba i możliwość rozwiązań; brak systemu organizacji i finansowania realizacji wielofunkcyjnych zespołów urbanistycznych; brak jednostek terytorialnych obejmujących całość zespołów miejskich, a w konsekwencji niemożność stosowania takich rozwiązań dla aglomeracji. Jak pokonać wymienione przeszkody?
