Republika Mauritiusa

Aapravasi Ghat (Kryt. VI/2006)

Na obrzeżach Port Louis - stolicy wyspy Mauritius, na obszarze 1.640 m kw. powstała w XIX w. pierwsza na świecie dzielnica najemnych robotników emigrujących za pracą. W 1834 r. rząd brytyjski wybrał Mauritius na miejsce „wielkiego eksperymentu”, polegającego na zastąpieniu niewolników wolną siłą roboczą. Pomiędzy 1834 a 1920 do Aapravasi Ghat przybyło prawie pół miliona najemnych pracowników z Indii, których zatrudniono na miejscowych plantacjach trzciny cukrowej lub przetransportowano do pracy na Wyspę Reunion, do Australii, południowo-wschodniej Afryki albo na Karaiby. Budynki pozostałe po kolonii najemnych robotników są jednym z najwcześniejszych zachowanych świadectw narodzin globalnego systemu ekonomicznego oraz jednej z największych fal emigracji w historii.

Krajobraz kulturowy Le Morne (Kryt. III, VI/2008)

Góra Le Morne o stromych zboczach spadających wprost do Oceanu Indyjskiego, położona w południowo-zachodniej części wyspy Mauritius, była przez cały wiek XVIII i pierwsze lata XIX schronieniem dla zbiegłych niewolników. Chronieni poprzez odizolowanie i niedostępność pokrytych lasami górskich klifów, zbiegli niewolnicy tworzyli niewielkie osady w jaskiniach lub na szczycie Le Morne. W tradycji ustnej przekazywanej z pokolenia na pokolenie, góra stała się symbolem walki o wolność, a także cierpienia i poświęcenia niewolników pochodzących z kontynentu afrykańskiego, Madagaskaru, Indii oraz z Azji Południowo-Wschodniej. Mauritius, stanowiący ważny punkt przystankowy na trasie handlu niewolnikami na Wschodzie, zyskał także miano „Republiki zbiegłych niewolników”, ze względu na wielką liczbę uciekinierów, którzy znaleźli schronienie na górze Le Morne.