Ekwador

Wyspy Galápagos (Kryt. VII, VIII, IX, X, 1978-2001)

Dziewiętnaście wysp położonych na Oceanie Spokojnym w odległości około 1000 km od Ameryki Południowej oraz otaczający je rezerwat morski nazwane zostały jedynym na świecie “żyjącym muzeum i laboratorium ewolucji”. Galápagos, leżące u zbiegu trzech prądów oceanicznych, stanowią wylęgarnię licznych gatunków morskich. Nieustanna aktywność wulkaniczna i sejsmiczna odzwierciedla proces, który doprowadził do powstania archipelagu. Proces ten, jak również odosobnienie geograficzne wysp, przyczyniły się do rozwoju unikalnej fauny - legwana lądowego, żółwia olbrzymiego oraz licznych gatunków zięb - których obserwacja, w następstwie podróży odbytej w 1835 r., pozwoliła Charlesowi Darwinowi rozwinąć teorię ewolucji.

Miasto Quito (Kryt. II, IV / 1978)

Stolica Ekwadoru, leżąca na wysokości 2850 m n.p.m., została założona w XVI w. na ruinach miasta Inków. Pomimo trzęsienia ziemi w 1917 r., Quito posiada doskonale zachowany zespół zabytkowy, najmniej przebudowany z całej Ameryki Łacińskiej. Klasztory San Francisco i Santo Domingo, kościół i kolegium jezuickie La Compaia, o bogatym wystroju wnętrz, stanowią doskonały przykład „szkoły barokowej z Quito”, będącej mieszaniną sztuki hiszpańskiej, włoskiej, mauretańskiej, flamandzkiej i indiańskiej.

Park Narodowy Sangay (Kryt. VII, VIII, IX, X / 1983)

Niezwykle malowniczy park Sangay, na terenie którego znajdują się dwa czynne wulkany, posiada pełen przekrój piętrowości ekosystemów: od wilgotnych lasów równikowych po lodowce i wyróżnia się uderzającymi kontrastami pomiędzy ośnieżonymi szczytami i lasami równinnymi. Odosobnienie parku sprzyja ochronie zamieszkujących go gatunków, takich jak tapir górski czy kondor andyjski.

Zabytkowe centrum Santa Ana de los Rios de Cuenca (Kryt. II, IV, V / 1999)

Santa Ana de los Rios de Cuenca, położona w południowym Ekwadorze, jest wtopiona w dolinę otoczoną Andami. Śródlądowe miasto kolonialne (entroterra), obecnie trzecie co do wielkości miasto tego kraju, zostało założone w 1557 r., według ścisłych zasad urbanistycznych, ustalonych trzydzieści lat wcześniej przez króla Hiszpanii Karola V. Cuenca nadal rozwija się według urzędowego planu prostokątnego, którego przestrzega od 400 lat. Miasto, będące ośrodkiem rolniczym i administracyjnym regionu stało się tyglem, w którym wymieszała się ludność miejscowa i napływowa. Architektura Cuency, pochodząca w dużej części z XVIII w., została zmodernizowana w okresie świetności gospodarczej w XIX w., kiedy miasto stało się wielkim eksporterem chininy, kapeluszy słomkowych i innych wyrobów.