Argentyna

Los Glaciares (Kryt. VII, VIII / 1981)

Park Narodowy Los Glaciares jest niezwykle malowniczy, z majestatycznymi, poszarpanymi szczytami i licznymi jeziorami lodowcowymi, wśród których Jezioro Argentino ma 160 km długości. Na jego końcu łączą się ze sobą trzy lodowce, spływające do lodowatej wody w kolorze mleczno-szarym, tworząc ogromne bloki lodu wpadające z hukiem do jeziora.

Misje jezuickie na obszarach zamieszkałych przez Guaranów: San Ignacio Mini, Santa Ana, Nuestra Seora de Loreto i Santa Maria Mayor (Argentyna), ruiny So Miguel das Missoes (Brazylia) (Kryt. IV / 1983, 1984)
Argentyna / Brazylia

W sercu lasu tropikalnego, ruiny So Miguel das Missoes w Brazylii oraz San Ignacio Mini, Santa Ana, Nuestra Señora de Loreto i Santa Maria Mayor w Argentynie stanowią pozostałości pięciu misji jezuickich wzniesionych w XVII i XVIII w. na terytorium Guaranów i różniących się między sobą indywidualnym planem i odmiennym stanem zachowania.

Park Narodowy Iguazu (Kryt. VII, X / 1984)

Półkolisty wodospad położony w sercu parku jest jednym z najbardziej widowiskowych na świecie. Wysoki na 80 i długi na 2700 m, znajduje się na bazaltowym progu stanowiącym granicę między Argentyną i Brazylią. Wodospad dzieli się na liczne kaskady wytwarzające ogromne ilości pyłu wodnego. Otacza go wilgotny las podzwrotnikowy, w którym rośnie ponad 2 tys. gatunków roślin naczyniowych i w którym żyją liczne, typowe dla regionu zwierzęta: tapiry, mrówkojady wielkie, małpy wyjce, oceloty, jaguary i kajmany.

La Cueva de las Manos, Rio Pinturas (Kryt. III / 1999)

La Cueva de las Manos, Rio Pinturas stanowią unikalny zespół sztuki naskalnej powstały w okresie między 13,5, a 9,5 tys. lat temu. Swą nazwę (Jaskinia Rąk) jaskinia zawdzięcza odciskom rąk, które wydają się odrysowane za pomocą szablonu. Znajdują się tam również liczne przedstawienia zwierząt, głównie występujących nadal w tym regionie gwanako (Lama guanicoë), a także liczne sceny polowań. Twórcami tych malowideł byli prawdopodobnie przodkowie historycznych wspólnot zbieracko-łowieckich Patagonii, odkrytych przez osadników europejskich w XIX w.

Półwysep Valdés (Kryt. X/ 1999)

Półwysep Valdés położony w Patagonii jest miejscem o kluczowym znaczeniu dla zachowania gatunków ssaków morskich. Spotyka się tam liczne stada rozrodcze zagrożonych wyginięciem wielorybów właściwych, a także słoni morskich i uchatek zamieszkujących morza półkuli południowej. W celu dostosowania się do miejscowych warunków brzegowych, żyjące na tym obszarze orki rozwinęły jedyną w swoim rodzaju strategię polowania.

Parki Narodowe Ischigualasto-Talampaya (Kryt. VIII / 2000)

Te dwa przylegające do siebie parki zajmują obszar przeszło 275,3 tys. ha jałowego regionu, sąsiadującego na zachodzie z Sierras Pampeanas w środkowej Argentynie. Znajduje się tam najpełniejszy na świecie lądowy zespół skamielin z okresu triasu (245-208 mln lat temu). Sześć formacji geologicznych parku zawiera skamieliny licznych przodków ssaków, dinozaurów i roślin, stanowiących świadectwo ewolucji kręgowców oraz rodzaju środowiska paleontologicznego triasu.

Zespół jezuickich obiektów architektonicznych wraz z "estancias", Córdoba (Kryt. II, IV / 2000)

Zespół Córdoby, serca dawnej prowincji jezuickiej Paragwaju, obejmuje główne budynki założenia jezuickiego: uniwersytet, kościół, siedzibę Towarzystwa Jezusowego oraz kolegium. Wraz z pięcioma estancias (zabudowanimi gospodarskimi), budowle sakralne i świeckie świadczą o bezprecedensowym przedsięwzięciu religijnym, społecznym i gospodarczym, prowadzonym w świecie na przestrzeni przeszło 150 lat, w XVII i w XVIII w.

Dolina Quebrada de Humahuaca (Kryt. II, IV, V / 2003)

Obszar wpisu biegnie po linii głównego szlaku kulturowego, wzdłuż widowiskowej doliny Rio Grande, od jej źródeł biorących początek wśród jałowych i zimnych płaskowyżów Wysokich Andów, do jej połączenia z Rio Leone, 150 km dalej na południe. Liczne dowody potwierdzają, że od 10 tys. lat przebiegał tamtędy główny szlak handlowy. W dolinie występują również ślady prahistorycznych społeczeństw łowiecko-zbierackich, państwa Inków (XV-XVI w.) oraz walk republikańskich o niepodległość (XIX-XX w.). 

Qhapaq Ñan, sieć dróg w Andach
(Kryt. II, III, IV, VI / 2014)
Argentyna, Boliwia, Chile, Ekwador, Kolumbia, Peru

Rozległa sieć dróg służących komunikacji, wymianie handlowej i celom obronnym liczy ponad 30 tys. km. Drogi budowali Inkowie na przestrzeni kilku stuleci, częściowo opierając się na infrastrukturze preinkaskiej. Ta niezwykła sieć dróg biegnie w jednym z najtrudniej dostępnych regionów świata. Łączy zaśnieżone szczyty Andów (o wysokości ponad 6 tys. m.) z wybrzeżem, przebiega przez wilgotne lasy tropikalne, żyzne doliny i pustynie. System dróg osiągnął największy zasięg w XV w., przecinając Andy wzdłuż i wszerz. Wpis obejmuje 273 pojedyncze miejsca, leżące wzdłuż dróg o łącznej długości ponad 6 tys. km. Wybrano je jako ilustrację dokonań architektonicznych, technologicznych, politycznych i społecznych, a także jako przykłady związanej z systemem dróg infrastruktury służącej wymianie handlowej, zakwaterowaniu, magazynowaniu towarów i kultowi religijnemu.

Dzieła architektury Le Corbusiera jako wybitny wkład do modernizmu (Kryt. I, II, VI / 2016)
Argentyna/Belgia/Francja/Niemcy/Indie/Japonia/Szwajcaria

Wyodrębnienie z twórczości Le Corbusiera siedemnastu dzieł znajdujących się w siedmiu krajach świata ma zaświadczać o stworzeniu nowego języka architektury, całkowicie zrywającego z przeszłością. Budowle zostały wzniesione na przestrzeni pół wieku, w trakcie, jak to nazwał sam Le Corbusier, „żmudnych badań”. Zespół Kapitolu w Czandigarh (Indie), Muzeum Narodowe Sztuki Zachodniej w Tokio (Japonia), Dom Doktora Curutcheta w La Plata (Argentyna) i Jednostka mieszkaniowa (l’Unité d’habitation) w Marsylii (Francja) ilustrują rozwiązania, jakie modernizm wprowadzał w XX w., stawiając sobie za cel wypracowanie nowych technik architektonicznych, które odpowiadałyby zmieniającym się potrzebom społecznym. Osiągnięcia geniuszu twórczego Le Corbusiera świadczą również o procesie umiędzynarodowienia architektury na całym świecie.

Park Narodowy Los Alerces (Kryt. VII, X / 2017)

Park Narodowy Los Alerces znajduje się w północnej części Patagonii, w Andach. Jego zachodnie krańce pokrywają się z granicą Chile. Kolejne procesy zlodowacenia przyczyniły się do ukształtowania krajobrazu regionu, tworząc spektakularne scenerie, złożone z moren, jezior cyrkowych i jezior o krystalicznie czystej wodzie. Roślinność jest zdominowana przez gęste lasy strefy umiarkowanej, które stopniowo przechodzą w łąki typu alpejskiego z widocznymi szczytami Andów. Obszar Parku Narodowego Los Alerces ma kluczowe znaczenia dla ochrony reliktów pierwotnego lasu patagońskiego i jest siedliskiem wielu endemitów oraz zagrożonych gatunków flory i fauny.