Rezerwat górski Talamanca-La Amistad/Park Narodowy La Amistad (Kryt. VII, VIII, IX, X / 1983, 1990)

Wyjątkowe położenie geograficzne rezerwatu, jedynego miejsca Ameryki Środkowej, w którym występują ślady zlodowaceń czwartorzędu, pozwoliło na wymianę genetyczną między florą i fauną Ameryki Północnej i Południowej. Większą część rezerwatu, w którym zamieszkują cztery różne plemiona indiańskie, porastają lasy tropikalne. Obszar ten jest miejscem ścisłej współpracy między Kostaryką i Panamą.

Narodowy na Wyspie Kokosowej (Kryt. IX, X / 1997, 2002)

Wyspa Kokosowa, oddalona o 550 km od wybrzeża pacyficznego Kostaryki, jest jedyną wyspą podzwrotnikowego Pacyfiku wschodniego, porośniętą wilgotnym lasem tropikalnym. Jej położenie - w pierwszym punkcie styczności z Północnorównikowym prądem wstecznym - oraz wzajemne oddziaływanie wyspy i otaczającego ją ekosystemu morskiego, tworzą z parku idealne laboratorium naturalne dla badań procesów biologicznych. Podwodny świat parku został rozsławiony przez licznych nurków, którzy twierdzą, że jest on najlepszym miejscem na świecie dla obserwacji wielkich gatunków ryb morskich, takich jak rekiny, płaszczki, tuńczyki i delfiny.

Obszar chroniony Guancaste (Kryt. IX, X / 1999, 2004)

Na obszarze Guancaste występują środowiska naturalne istotne dla zachowania różnorodności biologicznej, w tym najbardziej charakterystyczny ekosystem lasu suchego strefy biegnącej od Ameryki Środkowej do północnego Meksyku. Obszar stanowi również ostoję rzadkich lub zagrożonych gatunków roślinnych i zwierzęcych. Występują tam znaczące procesy ekologiczne, zarówno w środowiskach lądowych, jak i nadbrzeżnych oraz morskich.
Obszar wpisany w 2004 jako rozszerzenie obejmuje dodatkowo 15.000 ha posiadłości prywatnej Św. Helena.

Prekolumbijskie osady wodzowskie ludu Diquis z kamiennymi kulami
(Kryt. III / 2014)

Wpis dotyczy czterech stanowisk archeologicznych położonych w delcie rzeki Diquis, na południu Kostaryki, które są uważane za unikalne świadectwo złożonego systemu społeczno-gospodarczego i politycznego w latach 500-1500 n.e. Znajdują się tam usypane przez człowieka kopce, bruki, miejsca pochówku, a przede wszystkim wyjątkowy zbiór megalitycznych kamiennych kul o dużych rozmiarach (o średnicy od 0.7 do 2,57 m), których znaczenie, zastosowanie i sposób wykonania pozostają niewyjaśnione. Kule wyróżniają się perfekcyjnością wykonania i rozmiarami, a także liczbą, zagęszczeniem i usytuowaniem w pierwotnym miejscu. W przeciwieństwie do większości stanowisk archeologicznych w Kostaryce, które padały ofiarą rabusiów, kule zachowały się ukryte przez setki lat pod warstwą ziemi.