Strona głównaMapa stronySkrzynka kontaktowaPodgląd wydruku
  • UNESCO
  • Polski Komitet ds. UNESCO
  • Pytanie-odpowiedź
  • Regulamin przyznawania patronatu PK ds. UNESCO
  • Edukacja
  • Kultura
    • Dziedzictwo kulturowe
    • Różnorodność kulturowa
    • Dialog międzykulturowy
    • Letnia szkoła konserwatorów w Zamościu
  • Komunikacja i informacja
  • Nauka
  • Edukacja dla Wszystkich
  • Człowiek i Biosfera (MAB)
  • Geoparki
  • Dialog euro-arabski
  • Pamięć Świata
  • Sieć Katedr UNESCO
  • Sieć Miast Kreatywnych
  • Stypendia i staże
  • Światowe Dziedzictwo
  • Szkoły Stowarzyszone
  • Zrównoważony Rozwój
  • Biblioteka wirtualna
  • Partnerzy
  • Instrumentarium prawne
  • Informacja na temat przetwarzania danych osobowych
  • Deklaracja dostępności
      jesteś tu:  Strona główna » Kultura » Dziedzictwo kulturowe » Światowe Dziedzictwo » Lista Światowego Dziedzictwa » Kraje arabskie

Oman

Fort Bahla (Kryt. IV /1987)

Oaza Bahla zawdzięczała swą świetność plemieniu Banu Nabhan, które pomiędzy XII i końcem XV w. podporządkowało sobie inne wspólnoty. O ich potędze świadczą ruiny monumentalnego fortu o murach i basztach z suszonej cegły, podsadowionych na fundamentach z kamienia, stanowiące cenny przykład tego typu fortyfikacji.

Stanowiska archeologiczne Bat, Al-Chutm i Al-Ajn (Kryt. III, IV /1988)

Stanowisko prahistoryczne Bat, w sąsiedztwie śródlądowego gaju palmowego w Sułtanacie Omanu, stanowi - wraz z pobliskimi stanowiskami - najpełniejszy zespół stref osadniczych i nekropoli, pochodzących z III tysiąclecia p.n.e.

Rezerwat antylopy arabskiej oryks (Kryt. X /1994). Usunięty z Listy w 2007 ze względu na nieprawidłowe zarządzanie rezerwatem jako obiektem Światowego Dziedzictwa.
Rezerwat oryksów arabskich położony jest w regionach biogeograficznych pustyni środkowej i wzgórz nadbrzeżnych Omanu. Okresowe mgły i rosa tworzą jedyny w swoim rodzaju ekosystem pustynny, a występująca tam flora obejmuje kilka gatunków endemicznych. Rzadka fauna rezerwatu składa się z pierwszego - od wyginięcia gatunku w 1972 r. - stada oryksów arabskich na wolności, wprowadzonego tu w 1982 r. Rezerwat stanowi również jedyne lęgowisko na wolności dropa hubara - rodzaju żurawia; zamieszkują go koziorożce, wilki arabskie, borsuki, karakale oraz największa populacja żyjących na wolności gazel arabskich.

Szlak kadzidła (Kryt. III, IV /2000)

Kadzidłowce z Wadi Dawkah oraz pozostałości oazy karawanowej Shisr/Wubar, jak również pobliskie porty Khor Rori i Al-Balid, w uderzający sposób ilustrują kwitnący w regionie przez stulecia handel kadzidłem, będący jedną z podstawowych gałęzi handlu w świecie starożytnym i w średniowieczu.

Systemy irygacyjne aflaj (Kryt. V/2006)

Obszar obejmuje pięć spośród 3000 wciąż użytkowanych systemów irygacyjnych aflaj w Omanie. Ich początki sięgają roku 500 naszej ery, jednak odkrycia archeologiczne dowodzą, że systemy nawadniające znane były w tym kraju, odwiecznie borykającym się z problemem suszy, już 2500 lat p.n.e. Aflaj to liczba mnoga słowa falaj, oznaczającego w klasycznym języku arabskim dzielić na równe części, dzielić się po równo skąpymi zasobami. Wykorzystując siłę grawitacji, specjalnymi kanałami często długości wielu kilometrów, kieruje się wodę z głębokich podziemnych źródeł wprost na pola uprawne lub do gospodarstw domowych. Efektywne zarządzanie wodą i jej sprawiedliwy podział zarówno w miastach, jak i na wsiach, wynika z niezmiennego od wieków poczucia wzajemnej zależności, z faktu wspólnych wartości łączących społeczność, a także z wiedzy czerpanej z obserwacji astronomicznych. Na infrastrukturę tego obszaru składają się również domy, meczety, zegary słoneczne oraz liczne wieże wartownicze zbudowane specjalnie dla obrony bezcennych systemów nawadniających. Ich obecność uświadamia odwieczną zależność żyjących tu społeczności ludzkich od aflaj. Systemy irygacyjne aflaj stanowią doskonale zachowany przykład wyjątkowej gospodarki ziemią, lecz ich przetrwanie jest coraz bardziej zagrożone wskutek stale obniżającego się poziomu wód podziemnych.

Dawne miasto Qalhat (Kryt. II, III/2018)

Obszar wpisany, położony na wschodnim wybrzeżu Sułtanatu Omanu, obejmuje dawne miasto Qalhat wraz z wewnętrznymi I zewnętrznymi murami obronnymi, a także teren poza murami, na którym znajdują się nekropolie. Miasto rozwijało się od XI do XV w., za panowania dynastii książąt Ormuz, jako główny port na wschodnim wybrzeżu Arabii. Dzisiaj stanowi unikalne świadectwo archeologiczne istnienia więzi handlowych między wschodnim wybrzeżem Arabii, Wschodnią Afryką, Indiami, Chinami i Azją Południowo-Wschodnią.

  • Światowe Dziedzictwo
    • Konwencja
    • Znak światowego dziedzictwa
    • Lista Światowego Dziedzictwa
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
    • Kryteria
    • Procedura wpisu
      • Plan zarządzania
    • Polskie obiekty
    • Dziedzictwo zagrożone
    • Swiatowe Dziedzictwo w Rękach Młodzieży
  • Dziedzictwo materialne
    • Akcje ratowania zabytków
    • Konwencje i rekomendacje
  • Dziedzictwo niematerialne
    • Konwencja
    • Zasady etyczne
    • Listy Dziedzictwa Niematerialnego
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
      • Wpisy 2008
      • Wpisy 2009
      • Wpisy 2010
      • Wpisy 2011
      • Wpisy 2012
      • Wpisy 2013
      • Wpisy 2014
      • Wpisy 2015
      • Wpisy 2017
      • Wpisy 2016
      • Wpisy 2018
      • Wpisy 2019
      • Wpisy 2020
      • Wpisy 2021
      • Wpisy 2022
      • Lista elementów dziedzictwa wymagających pilnej ochrony
      • Lista reprezentatywna niematerialnego dziedzictwa ludzkości
      • Rejestr dobrych praktyk
      • Krajowa lista
© Polski Komitet ds. UNESCO wykonanie strony www magprojekt, CMS