Oman

Fort Bahla (Kryt. IV /1987)

Oaza Bahla zawdzięczała swą świetność plemieniu Banu Nabhan, które pomiędzy XII i końcem XV w. podporządkowało sobie inne wspólnoty. O ich potędze świadczą ruiny monumentalnego fortu o murach i basztach z suszonej cegły, podsadowionych na fundamentach z kamienia, stanowiące cenny przykład tego typu fortyfikacji.

Stanowiska archeologiczne Bat, Al-Chutm i Al-Ajn (Kryt. III, IV /1988)

Stanowisko prahistoryczne Bat, w sąsiedztwie śródlądowego gaju palmowego w Sułtanacie Omanu, stanowi - wraz z pobliskimi stanowiskami - najpełniejszy zespół stref osadniczych i nekropoli, pochodzących z III tysiąclecia p.n.e.

Rezerwat antylopy arabskiej oryks (Kryt. X /1994). Usunięty z Listy w 2007 ze względu na nieprawidłowe zarządzanie rezerwatem jako obiektem Światowego Dziedzictwa.
Rezerwat oryksów arabskich położony jest w regionach biogeograficznych pustyni środkowej i wzgórz nadbrzeżnych Omanu. Okresowe mgły i rosa tworzą jedyny w swoim rodzaju ekosystem pustynny, a występująca tam flora obejmuje kilka gatunków endemicznych. Rzadka fauna rezerwatu składa się z pierwszego - od wyginięcia gatunku w 1972 r. - stada oryksów arabskich na wolności, wprowadzonego tu w 1982 r. Rezerwat stanowi również jedyne lęgowisko na wolności dropa hubara - rodzaju żurawia; zamieszkują go koziorożce, wilki arabskie, borsuki, karakale oraz największa populacja żyjących na wolności gazel arabskich.

Szlak kadzidła (Kryt. III, IV /2000)

Kadzidłowce z Wadi Dawkah oraz pozostałości oazy karawanowej Shisr/Wubar, jak również pobliskie porty Khor Rori i Al-Balid, w uderzający sposób ilustrują kwitnący w regionie przez stulecia handel kadzidłem, będący jedną z podstawowych gałęzi handlu w świecie starożytnym i w średniowieczu.

Systemy irygacyjne aflaj (Kryt. V/2006)

Obszar obejmuje pięć spośród 3000 wciąż użytkowanych systemów irygacyjnych aflaj w Omanie. Ich początki sięgają roku 500 naszej ery, jednak odkrycia archeologiczne dowodzą, że systemy nawadniające znane były w tym kraju, odwiecznie borykającym się z problemem suszy, już 2500 lat p.n.e. Aflaj to liczba mnoga słowa falaj, oznaczającego w klasycznym języku arabskim dzielić na równe części, dzielić się po równo skąpymi zasobami. Wykorzystując siłę grawitacji, specjalnymi kanałami często długości wielu kilometrów, kieruje się wodę z głębokich podziemnych źródeł wprost na pola uprawne lub do gospodarstw domowych. Efektywne zarządzanie wodą i jej sprawiedliwy podział zarówno w miastach, jak i na wsiach, wynika z niezmiennego od wieków poczucia wzajemnej zależności, z faktu wspólnych wartości łączących społeczność, a także z wiedzy czerpanej z obserwacji astronomicznych. Na infrastrukturę tego obszaru składają się również domy, meczety, zegary słoneczne oraz liczne wieże wartownicze zbudowane specjalnie dla obrony bezcennych systemów nawadniających. Ich obecność uświadamia odwieczną zależność żyjących tu społeczności ludzkich od aflaj. Systemy irygacyjne aflaj stanowią doskonale zachowany przykład wyjątkowej gospodarki ziemią, lecz ich przetrwanie jest coraz bardziej zagrożone wskutek stale obniżającego się poziomu wód podziemnych.

Dawne miasto Qalhat (Kryt. II, III/2018)

Obszar wpisany, położony na wschodnim wybrzeżu Sułtanatu Omanu, obejmuje dawne miasto Qalhat wraz z wewnętrznymi I zewnętrznymi murami obronnymi, a także teren poza murami, na którym znajdują się nekropolie. Miasto rozwijało się od XI do XV w., za panowania dynastii książąt Ormuz, jako główny port na wschodnim wybrzeżu Arabii. Dzisiaj stanowi unikalne świadectwo archeologiczne istnienia więzi handlowych między wschodnim wybrzeżem Arabii, Wschodnią Afryką, Indiami, Chinami i Azją Południowo-Wschodnią.