Strona głównaMapa stronySkrzynka kontaktowaPodgląd wydruku
  • UNESCO
  • Polski Komitet ds. UNESCO
  • Pytanie-odpowiedź
  • Regulamin przyznawania patronatu PK ds. UNESCO
  • Edukacja
  • Kultura
    • Dziedzictwo kulturowe
    • Różnorodność kulturowa
    • Dialog międzykulturowy
    • Letnia szkoła konserwatorów w Zamościu
  • Komunikacja i informacja
  • Nauka
  • Edukacja dla Wszystkich
  • Człowiek i Biosfera (MAB)
  • Geoparki
  • Dialog euro-arabski
  • Pamięć Świata
  • Sieć Katedr UNESCO
  • Sieć Miast Kreatywnych
  • Stypendia i staże
  • Światowe Dziedzictwo
  • Szkoły Stowarzyszone
  • Zrównoważony Rozwój
  • Biblioteka wirtualna
  • Partnerzy
  • Instrumentarium prawne
  • Informacja na temat przetwarzania danych osobowych
  • Deklaracja dostępności
      jesteś tu:  Strona główna » Kultura » Dziedzictwo kulturowe » Dziedzictwo niematerialne » Listy Dziedzictwa Niematerialnego » Azja i Oceania

Królestwo Tonga

Lakalaka: śpiewane oracje z układem choreograficznym
Kraj(e) członkowski(e): Królestwo Tonga

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2008 r. (Proklamacja 2003)

Archipelag Tonga leży na południowym Pacyfiku, około 2000 km na północny-wschód od Nowej Zelandii. Królestwo Tonga, znane pod nazwą „Przyjaznych Wysp”, przed zdobyciem niepodległości w 1970 roku było jedyną monarchią konstytucyjną w regionie Pacyfiku. Lakalaka (wymawiana LA-ka-LA-ka), często uważana za tradycyjny taniec Tonga, jest właściwie połączeniem choreografii, oratorstwa, polifonii wokalnej i instrumentalnej, muzycznej kompozycji oraz tekstów odnoszących się do lokalnych legend i historii. Ta żywa kulturowo forma ekspresji jest uprawiana przez społeczności w całym królestwie i odgrywa istotną rolę podczas ważnych uroczystości, takich jak koronacja monarchy i rocznice uchwalenia konstytucji. Nazwa lakalaka oznacza w języku tongańskim „kroczyć żwawo lub ostrożnie”, a jej początki wywodzą się z tańca znanego jako me’elaufola. Tradycja rozwinęła się w XIX wieku, a rozkwitła ponownie w XX wieku dzięki mecenatowi rodziny królewskiej. Występy trwają około trzydziestu minut i biorą w nich udział duże grupy, liczące do kilkuset osób. Artyści są ustawieni w rzędy, mężczyźni po prawej stronie, kobiety po lewej. Mężczyźni tańczą wykonując szybkie, energiczne ruchy, podczas gdy kobiety wykonują z gracją powolne kroki taneczne skoordynowane z eleganckimi gestami rąk. Obie grupy klaszczą i śpiewają podczas tańca, często z akompaniamentem chóru. Niezwykle bogata polifonia śpiewu, połączona z doskonale zsynchronizowanymi ruchami setek tancerzy, tworzy spektakl robiący ogromne wrażenie. Twórczą siłą przedstawienia jest punake, poeta, kompozytor, choreograf i reżyser. Według tradycji, punake powinien stale odnawiać repertuar lakalaka, który porusza tematy związane z historią Tonga, legendami, wartościami i strukturą społeczną.

© 2008 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO

  • Światowe Dziedzictwo
    • Konwencja
    • Znak światowego dziedzictwa
    • Lista Światowego Dziedzictwa
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
    • Kryteria
    • Procedura wpisu
      • Plan zarządzania
    • Polskie obiekty
    • Dziedzictwo zagrożone
    • Swiatowe Dziedzictwo w Rękach Młodzieży
  • Dziedzictwo materialne
    • Akcje ratowania zabytków
    • Konwencje i rekomendacje
  • Dziedzictwo niematerialne
    • Konwencja
    • Zasady etyczne
    • Listy Dziedzictwa Niematerialnego
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
      • Wpisy 2008
      • Wpisy 2009
      • Wpisy 2010
      • Wpisy 2011
      • Wpisy 2012
      • Wpisy 2013
      • Wpisy 2014
      • Wpisy 2015
      • Wpisy 2017
      • Wpisy 2016
      • Wpisy 2018
      • Wpisy 2019
      • Wpisy 2020
      • Wpisy 2021
      • Wpisy 2022
      • Lista elementów dziedzictwa wymagających pilnej ochrony
      • Lista reprezentatywna niematerialnego dziedzictwa ludzkości
      • Rejestr dobrych praktyk
      • Krajowa lista
© Polski Komitet ds. UNESCO wykonanie strony www magprojekt, CMS