Strona głównaMapa stronySkrzynka kontaktowaPodgląd wydruku
  • UNESCO
  • Polski Komitet ds. UNESCO
  • Pytanie-odpowiedź
  • Regulamin przyznawania patronatu PK ds. UNESCO
  • Edukacja
  • Kultura
    • Dziedzictwo kulturowe
    • Różnorodność kulturowa
    • Dialog międzykulturowy
    • Letnia szkoła konserwatorów w Zamościu
  • Komunikacja i informacja
  • Nauka
  • Edukacja dla Wszystkich
  • Człowiek i Biosfera (MAB)
  • Geoparki
  • Dialog euro-arabski
  • Pamięć Świata
  • Sieć Katedr UNESCO
  • Sieć Miast Kreatywnych
  • Stypendia i staże
  • Światowe Dziedzictwo
  • Szkoły Stowarzyszone
  • Zrównoważony Rozwój
  • Biblioteka wirtualna
  • Partnerzy
  • Instrumentarium prawne
  • Informacja na temat przetwarzania danych osobowych
  • Deklaracja dostępności
      jesteś tu:  Strona główna » Kultura » Dziedzictwo kulturowe » Dziedzictwo niematerialne » Listy Dziedzictwa Niematerialnego » Ameryka Łacińska

Gwatemala

Tradycja widowisk tanecznych Rabinal Achí
Kraje członkowskie(e): Gwatemala

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2008 r. (Proklamacja 2005)

Rabinal Achí to dramat dynastyczny zapoczątkowany w XV wieku przez Majów i będący rzadkim przykładem zachowanej do dziś tradycji prekolumbijskiej. Czerpiąc inspirację z mitów na temat pochodzenia mieszkańców regionu Rabinal, dramat porusza także aktualne zagadnienia polityczne i inne kwestie interesujące społeczność, które przedstawiane są za pomocą tańca w maskach, widowiska teatralnego lub występu muzycznego. Narrację prowadzi grupa postaci pojawiających się na scenie i reprezentujących różne miasta Majów, takie jak Kajyub, będące w XIV wieku stolicą regionu Rabinaleb. Akcja sztuki, rozgrywana w czterech aktach, opowiada o konflikcie między dwoma ważnymi ośrodkami politycznymi w regionie. Główni bohaterowie to książęta Rabinal Achí i K’iche Achí. Pozostałe postacie sztuki to król Rabinaleb – Job’Toj i jego sługa Achij Mun Achij Mun Ixoq Mun, mający cechy zarówno męskie, jak i kobiece, zielonopióra matka Uchuch Q’uq’ Uchuch Raxon oraz trzynaście orłów i trzynaście jaguarów, reprezentujących żołnierzy z fortecy Kajyub’. K’iche’ Achí zostaje złapany i postawiony pod sąd za próbę wykradzenia dzieci z Rabinaleb, co w świetle majańskiego prawa stanowiło ciężkie przestępstwo. Od czasów kolonizacji w XVI wieku, przedstawienie taneczne Rabinal Achi wystawiane jest 25 stycznia, w dzień Świętego Pawła. Festiwal organizowany jest przez cofradías, miejscowe bractwo zarządzające społecznością. Poprzez uczestnictwo w tańcu, żywi „nawiązują kontakt” ze zmarłymi - rajawales, których reprezentują postacie w maskach. Odwoływanie się do przodków nie tylko służy zachowaniu dziedzictwa przeszłości, ale także prezentuje wizję przyszłości, ponieważ pewnego dnia obecni żywi połączą się ze swoimi przodkami.

Konflikty zbrojne, szczególnie w departamentach Rabinal i K’iche doprowadziły niemal do zaniku tych tradycyjnych widowisk tanecznych. Dziś głównym zagrożeniem jest niepewna sytuacja ekonomiczna wykonawców i całej społeczności regionu. Tradycyjna sztuka doznaje także uszczerbku w wyniku postępującej trywializacji i folkloryzacji, które utrudniają wierny przekaz wiedzy i wartości towarzyszących tej tradycyjnej sztuce widowiskowej.

© 2008 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO

Język, taniec i muzyka Garifuana
Kraj(e) członkowski(e):
Belize/Gwatemala/Honduras/Nikaragua

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2008 r. (Proklamacja 2001)

Garifuna zamieszkiwali rejon wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Ameryki Środkowej od 1797 roku do momentu, gdy zostali zmuszeni do opuszczenia Wyspy Św. Wincenta. Jest to społeczność o mieszanym pochodzeniu, a w jej kulturze znaleźć można połączone elementy kultur autochtonicznych grup karaibskich i ludów pochodzenia afrykańskiego. Obecnie społeczności Garifuna istnieją w Hondurasie, Gwatemali, Nikaragui i Belize. Język Garifuna należy do grupy języków arawak i przetrwał wieki prześladowań oraz imperializmu językowego. Jest bogaty w historie (úraga), które były początkowo opowiadane podczas ważnych zgromadzeń i czuwania przy zwłokach. Obecnie ta sztuka opowiadania historii stopniowo ginie, podobnie jak sam język. Istnieją jednak bardzo silne związki pomiędzy językiem Garifuna a związanymi z nim pieśniami i tańcami. Melodie zawierają elementy afrykańskie i indiańskie, a teksty są istną skarbnicą historii i wiedzy tradycyjnej związanej z uprawą manioku, rybołówstwem, budową kajaku indiańskiego oraz konstrukcją domów z mułu. Tańce są wykonywane przy akompaniamencie trzech rodzajów bębnów, a widzowie mieszają się z tancerzami podczas ceremonii. Pieśni te zawierają bardzo dużo satyry wyśmiewającej szczególnie pewne formy zachowań.

© 2008 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO

Ceremonia Paach z okazji zbiorów kukurydzy
Kraj(e) członkowski(e): Gwatemala

Wpis na Listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego wymagającego pilnej ochrony, w 2013.

Ceremonia Paach w San Pedro Sacatepéquez, składająca się z obrzędów podkreślających związki człowieka z przyrodą, polega na składaniu dziękczynienia za udane zbiory kukurydzy. Modły odprawiane są w języku mam. Ceremonię prowadzą najstarsi i najbardziej szanowani członkowie społeczności, zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Modlitwy wypowiada czworo „parlamentaros”, wspomaganych przez czworo pomocników. Cztery kobiety uroczyście układają dekoracje z kolb kukurydzy oraz kierują przygotowaniem i podaniem posiłku. Ceremonia odprawiana z okazji zbiorów kukurydzy, daje poczucie tożsamości społeczności San Pedro oraz umacnia wspólnotową wiedzę o przyrodzie i jej ochronie. Tradycja przekazywana jest ustnie i poprzez praktykę. Nowi członkowie społeczności są instruowani przez starszych w czasie warsztatów, a dziadkom na ceremonii towarzyszą dzieci. Od kilku lat zainteresowanie ceremonią Paach zaczyna wygasać. Młode pokolenie coraz częściej traktuje ją jako anachronizm, a niepewność materialna sprawia, że niektórzy spośród przekazujących tę tradycję przestają brać udział w uroczystościach. Podeszły wiek osób prowadzących ceremonię i zaniechanie przekazywania tradycji młodszym członkom społeczności może doprowadzić do całkowitego zaniku tego przejawu kultury.

© 2013 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO

  • Światowe Dziedzictwo
    • Konwencja
    • Znak światowego dziedzictwa
    • Lista Światowego Dziedzictwa
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
    • Kryteria
    • Procedura wpisu
      • Plan zarządzania
    • Polskie obiekty
    • Dziedzictwo zagrożone
    • Swiatowe Dziedzictwo w Rękach Młodzieży
  • Dziedzictwo materialne
    • Akcje ratowania zabytków
    • Konwencje i rekomendacje
  • Dziedzictwo niematerialne
    • Konwencja
    • Zasady etyczne
    • Listy Dziedzictwa Niematerialnego
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
      • Wpisy 2008
      • Wpisy 2009
      • Wpisy 2010
      • Wpisy 2011
      • Wpisy 2012
      • Wpisy 2013
      • Wpisy 2014
      • Wpisy 2015
      • Wpisy 2017
      • Wpisy 2016
      • Wpisy 2018
      • Wpisy 2019
      • Wpisy 2020
      • Wpisy 2021
      • Wpisy 2022
      • Lista elementów dziedzictwa wymagających pilnej ochrony
      • Lista reprezentatywna niematerialnego dziedzictwa ludzkości
      • Rejestr dobrych praktyk
      • Krajowa lista
© Polski Komitet ds. UNESCO wykonanie strony www magprojekt, CMS