jesteś tu: Strona główna » Kultura » Dziedzictwo kulturowe » Dziedzictwo niematerialne » Listy Dziedzictwa Niematerialnego » Azja i Oceania

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna

Ludowa pieśń Arirang
Kraj(e) członkowskie: Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2014 r.

Arirang jest gatunkiem lirycznej pieśni przekazywanej ustnie i stale modyfikowanej. Występuje w różnych formach tradycyjnych, a także w postaci aranżacji muzycznych, symfonicznych i współczesnych. Zgodnie z tradycją, składa się z łagodnej lirycznej melodii i refrenu „Arirang, arirang, arariyo...”. W tekstach pieśni porusza się tematy takie jak rozstanie, spotkanie, smutek, radość i szczęście. Jej rozmaite wersje różnią się słowami i melodią. Uznaje się, że występuje 36 odmian pieśni, które podlegają ustawicznym przekształceniom. Pieśń wykonuje się z różnych okazji, w gronie rodziny i przyjaciół lub publicznie w czasie uroczystości i świąt. Dzieci uczą się jej od rodziców i sąsiadów, w szkole i w innych okolicznościach. Zespoły artystów zawodowych w Pyongyang śpiewają różne wersje pieśni, a stowarzyszenia na rzecz jej ochrony odgrywają ważną rolę w wykonywaniu, zachowywaniu i przekazywaniu lokalnych odmian. Tradycyjna pieśń Arirang przyczynia się do umacniania więzi społecznych i wzajemnego szacunku, a dzięki temu także do rozwoju społecznego. Pozwala Koreańczykom wyrażać uczucia i przezwyciężać trudności, jest źródłem dumy. Arirang występuje w sztuce widowiskowej, filmie, literaturze i innych współczesnych utworach artystycznych jako symbol jedności.

Tradycja przyrządzania kimchi w Koreiańskiej Republice Ludowo-DemokratycznejKraj(e) członkowski(e): Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa ludzkości w 2015 r.

Kimchi to danie z warzyw lub dziko rosnących jadalnych roślin z dodatkiem przypraw, owoców, mięsa, ryb lub owoców morza, poddawanych fermentacji jeszcze przed fermentacją mlekową. Istnieje wiele sposobów przyrządzania kimchi. Kimchi podaje się jako dodatek do każdego posiłku, ale także z okazji takich jak wesela, dni wolne od pracy, urodziny, rocznice, przyjęcia państwowe. Chociaż z lokalnych warunków klimatycznych oraz z upodobań i zwyczajów rodzinnych wynikają różnice w stosowaniu składników i w przepisach, przyrządzanie kimchi jest zwyczajem pielęgnowanym w całym kraju. Przepisy przekazywane są córce przez matkę lub synowej przez teściową, albo w rodzinie między kobietami. Sąsiedzi i znajomi wymieniają się produktami, a także dzielą doświadczeniami przy przyrządzaniu dużych ilości kiszonek na zimę. Wspólne przygotowywanie zapasów zwane kimjang integruje całe rodziny, wioski i społeczności, umacniając więzi społeczne. Wspólnie wykonywane zajęcia są źródłem radości i dumy, sprzyjają poszanowaniu przyrody i skłaniają do życia w harmonii z przyrodą.

Tradycyjne koreańskie zapasy (Ssirum/SSireum)
Kraj(e) członkowski(e): Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna/Republika Korei

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2018 r.

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna

Ssirum (zapasy) to zawody uprawiane powszechnie we wszystkich regionach Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, polegające na tym, ze dwaj zapaśnicy próbują wzajemnie przewrócić się na podłogę, wykorzystując do tego satpa (kawałek materiału, opasujący biodra i uda) oraz siłę swojego torsu, rąk i nóg. Oprócz wykorzystywania w walce satpa, ssirum wyróżnia się tym, że zwycięzca otrzymuje w nagrodę byka. Koreańczycy uprawiają tę formę zawodów od czasów starożytnych, dla ćwiczenia formy fizycznej, w czasie przerw w pracy, a przede wszystkim podczas wielkich zawodów organizowanych z okazji świąt ludowych. W dni świąteczne, kiedy mają się odbywać zapasy ssirum, wokół ringu gromadzi się mnóstwo widzów w różnym wieku. Zawodnicy posługują się różnymi technikami walki, a widownia z entuzjazmem dopinguje swoich faworytów. Zwycięzca tryumfalnie odjeżdża na byku. Jako forma aktywności sprzyjająca ćwiczeniu całego ciała, ssirum przyczynia się do ogólnego rozwoju, zarówno fizycznego, jak i umysłowego. Zachęca także do współpracy i wzajemnego szacunku między ludźmi, przyczyniając się do harmonii i spójności życia społecznego oraz poszczególnych grup. Pjongjang, stolica kraju, odgrywa kluczową rolę w podtrzymaniu, ochronie i przekazywaniu tradycji tych zapasów kolejnym pokoleniom, dzięki istniejącym tu licznym społecznościom, organizacjom, instytucjom zaangażowanym w krzewienie tej tradycji, łącznie z Koreańskim Stowarzyszeniem Ssirum. Koreańczycy poznają tajniki tej sztuki walki od najmłodszych lat, ucząc się wpierw od członków rodziny i sąsiadów, a później na wszystkich etapach edukacji szkolnej.

Republika Korei

Ssireum, czyli tradycyjne zapasy, to rozrywka popularna na całym obszarze Republiki Korei. Jest to forma sportu, w którym dwoje zawodników, każdy przepasany szerokim kawałkiem materiału wokół bioder i jednego uda, stara się złapać przeciwnika za jego pas i – z pomocą różnych technik – powalić na ziemię. Finałowy zwycięzca zawodów dla dorosłych otrzymuje w nagrodę byka, symbolizującego obfitość w rolnictwie, oraz tytuł „Jangsa”. Po zakończeniu zapasów, zwycięzca paraduje po okolicy, jadąc na byku. Zawody rozgrywane są na piasku, na dowolnej dostępnej przestrzeni i są otwarte dla członków społeczności w każdym wieku, począwszy od dzieci aż po seniorów. Organizowane są przy różnych okazjach, w tym tradycyjnych świąt, dni targowych i festiwali. W różnych regionach kraju rozwinęły się różne warianty sirreum, jednak łączy je wspólna rola społeczna – wzmacnianie solidarności i współpracy wewnątrz społeczności. Jako sport powszechnie dostępny, niosący ze sobą znikome ryzyko kontuzji, ssireum oferuje także możliwości poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. Koreańczycy mają styczność z tą formą tradycji, zarówno w domach, jak i w społecznościach lokalnych: dzieci uczą się sztuki zapasów od starszych członków rodziny, w lokalnych społecznościach organizowane są doroczne otwarte turnieje zapaśnicze, a podstawową wiedzę na temat tego elementu dziedzictwa przekazują także szkoły.